ميزان دستيابي كارورزان پزشكي به حداقل‌هاي يادگيري ناخوشي‌هاي شايع كودكان در دانشگاه علوم پزشكي اصفهان

Medical Interns’ Achieving Rate of Learning Minimums in Common Pediatric Illnesses in Isfahan University of Medical Sciences

مقدمه: مقصود از آموزش پزشكي، كسب دانش، نگرش و مهارت لازم براي مراقبت از بيمار است و تأكيد بر ارزيابي به عنوان ابزاري براي اطمينان از كيفيت در برنامه‌هاي آموزشي يكي از ويژگي‌هاي مهم آموزش پزشكي است. هدف اين مطالعه بررسي ميزان دستيابي به حداقل‌هاي يادگيري در ناخوشي‌هاي شايع كودكان توسط كارورزان پزشكي دانشگاه علوم پزشكي اصفهان بود. روش‌ها: در اين مطالعه توصيفي-‌ مقطعي كه در سال تحصيلي 94-1393 انجام شد، جامعه پژوهش كارورزان پزشكي دانشگاه علوم پزشكي اصفهان بودند كه به صورت نمونه در دسترس (سرشماري) انتخاب شدند(84 نفر). جمع آوري اطلاعات بوسيله آزمون باليني ساختار يافته عيني 8 ايستگاهه صورت گرفت. جهت تعيين روايي محتوا و صوري آزمون از نظر اساتيد آموزش پزشكي و كودكان استفاده شد. ضريب پايايي آزمون با استفاده از ضريب آلفاي كرونباخ 86/0 محاسبه شد. براي ارزيابي هر ايستگاه از يك چك ليست (بر اساس نمره 20) استفاده گرديد. ‌جهت تجزيه و تحليل داده‌ها از آمار توصيفي استفاده شد. نتايج: نمره ميانگين دستيابي به حداقل‌هاي يادگيري ناخوشي‌هاي شايع در ايستگاه‌هاي معاينه گوش (96/1±64/13)، سرماخوردگي (62/2±60/16)، اسهال و استفراغ (22/4±56/15) كروپ (07/2±28/9)، تشنج حاد (42/2±96/15)، شرح حال در تشنج (81/2±88/14)، تفسير نمودار رشد (17/3±60/13) و شرح حال در كودك كم وزن (25/3±76/8) بود. نتيجه‌گيري: كارورزان دركسب حداقل‌هاي يادگيري شايع كودكان در چهار ايستگاه عملكردي در حد قابل قبول، در دو ايستگاه كم‌تر از حد انتظار و در دو ايستگاه غير قابل قبول داشتند. بنابراين پيشنهاد مي‌شود در آموزش دوره كارورزي كودكان با توجه به اهميت موضوع در مدت و نحوه آموزش سرپايي تجديد نظر شود.

Introduction: The purpose of medical education is to acquire knowledge, perspective and skills necessary for patient treatment, and focus on assessment as a tool for quality assurance in educational programs is one of the important traits of medical education. The purpose of this study was to investigate the achieving rate of learning minimums in common pediatric illnesses among medical interns of Isfahan University of Medical Sciences. Methods: This descriptive, cross-sectional study was conducted in 2014-15 academic year. Research population included the medical interns of Isfahan University of Medical Sciences who were selected through convenience sampling (census) (n=84). Data were collected using 8-station objective structured clinical examination. Views of medical education and pediatrics experts were used to confirm content and face validity. Reliability coefficient of the examination was calculated using Cronbach’s alpha of 0.86. A checklist (total score=20) was used to assess each station. Data were analyzed using descriptive statistics. Results: Mean scores of achieving rate of learning minimums in common illnesses were as follows in each station: ear checkup (13.64±1.96), common cold (16.60±2.62), diarrhea and vomiting (15.56±4.22), croup (9.28±2.07), acute seizure (15.96±2.42), history taking of seizure (14.88±2.81), interpretation of growth chart (13.60±3.17) and history taking in underweight child (8.76±3.25). Conclusion: Interns’ achieving rate of learning minimums in common pediatric illnesses was acceptable in four stations, less than expected in two stations and unacceptable in two other stations. Considering the importance of the issue, it is therefore recommended to revisit the duration and methods of ambulatory trainings in pediatrics internship programs.