ميكرو - اُتوپي در فلسفه سياسي معاصر

فلسفه سياسي علي رغم اهميت خود در دوران معاصر، به دلايلي چون رويكرد انتزاعي و بادسري يا ديگر عوامل محيطي مورد انتقاد و حمله قرار گرفته است. در دهه‌هاي اخير، جماعت گرايان، نوپراگماتيست ها و پست‌مدرن‌ها هريك به شكلي بر آن شدند تا رويكرد اتوپيايي و غيرواقع بينانۀ فلسفه سياسي گذشته را مورد نقد قرار دهند و از ضرورت بازانديشي و اتخاذ مولفه‌هاي امروزي در آن دفاع كنند. اين مقاله به ابتناي اين شرايط، در پي پاسخ به اين پرسش است كه مختصات فلسفه سياسي معاصر از چه قرار است؟ در پاسخ به اين پرسش، اين فرضيه مطرح مي‌شود كه فلسفه سياسي ماهيتي ميكرواتوپي گرفته است و اين بدان معناست كه به‌جاي رويكرد «نظريه حقيقت» به «نظريه زندگي و عمل» نزديك شده است. به اقتضاي موقعيت دلالتيوضعيتي، برخي ويژگي‌هاي ميكرواتوپي عبارت‌اند از: چرخش عمل‌گرايانه، پراتيك گفتگو و نيز تمركز بر مقوله عدالت. مقاله حاضر در چارچوب هنجاريانتقادي قرار دارد و به روش توصيفي-تحليلي نوشته شده است.