تاثير ارتفاع قوس طولي داخلي كف پا بر تعادل ايستا و پوياي ورزشكاران مرد دانشگاهي

مقدمه و اهداف تعادل يكي از فاكتورهاي مهم آمادگي حركتي بوده و از عوامل اساسي در حفظ پوسچر بدني و انجام مهارت­هاي ورزشي است، همچنين تعادل در زنجيره حركتي بسته حفظ مي­شود و كف پا پايين­ترين قسمت اين زنجيره است و از طرفي ديگر اين موضوع در بين ورزشكاران حائز اهميت است. لذا هدف از تحقيق حاضر بررسي تأثير ارتفاع قوس طولي داخلي كف پا بر تعادل ايستا و پوياي ورزشكاران مرد دانشگاهي بود. مواد و روش­ها با توجه به اهداف و محتواي تحقيق حاضر، اين تحقيق از نوع علي-مقايسه­اي بوده و روش نمونه‌گيري از نوع هدفمند مي‌باشد كه تعادل ايستا و پوياي 90 ورزشكار دانشگاهي 18 الي 25 سال در قالب سه گروه داراي سوپينيشن افزايش يافته (30 نفر)، پرونيشن افزايش يافته (30 نفر) و كف پاي طبيعي (30 نفر) به ترتيب به وسيله دستگاه توزيع فشار زبريس در حالت ايستاده با چشمان باز و تست تعادلي Y ارزيابي شد. همچنين، به منظور تعيين ارتفاع قوس طولي داخلي كف پاي آزمودني­ها از آزمون افت استخوان ناوي با استفاده از روش توصيفي برادي استفاده گرديد. به منظور تحليل داده­هاي آماري و مقايسه بين گروه­ها نيز از روش آماري آنوا يك­راهه استفاده­گرديد. يافتهها نتايج تحقيق حاضر نشان داد كه تفاوت معناداري در ميانگين نوسان پوسچر در حالت ايستاده (تعادل ايستا) در بين گروه­هاي سه­گانه وجود داشت (2 و 87df= ،85/4F= ،01/0p=)، اگرچه اين تفاوت در ميزان ميانگين نمرات كسب شده در آزمون Y (تعادل پويا)، معنادار نبود (2 و 87df= ،25/2=F ،11/0p=). نتيجهگيري با توجه به نتايج تحقيق حاضر، اگرچه تغيير ارتفاع قوس طولي داخلي كف پا بر روي تعادل ايستاي آزمودني­ها داراي تأثير منفي بود، اما در تعادل پوياي آنها تاثير معنادار نداشت. لذا پيشنهاد مي­شود در برنامه تمرينات اصلاحي، ورزشي و توانبخشي در افراد داراي سوپينيشن و پرونيشن افزايش يافته به­ويژه در ورزشكاران مبتلا، بر تجويز تمرينات تعادلي ايستا تاكيد شود و همچنين با توجه به تعدد عوامل تأثيرگذار بر تعادل پويا، بررسي اين عوامل در هنگام ارزيابي تعادل پويا مدنظر قرار گيرد.