مقايسه تاثير توانبخشي دهليزي نظارت شده و خانه محور در بيماران مبتلا به نقص دهليزي يك طرفه بر اساس بهره رفلكس دهليزي–چشمي

مقدمه و هدف بيماران با نقص عملكرد سيستم دهليزي از مشكلات تعادلي قابل توجهي رنج مي‌برند و اين امر محدوديت زيادي در فعاليت‌هاي روزانه آنها ايجاد مي‌كند. توانبخشي دهليزي يكي از روش‌هاي اصلي درمان اين بيماران است. در مطالعه حاضر به بررسي تأثير توانبخشي دهليزي بر ميانگين بهره VOR در تحريك مجاري نيم دايره‌اي مختلف اين افراد با استفاده از آزمون vHIT پرداخته شد. مواد و روش‌ها مطالعه حاضر از نوع مداخله‌اي بود و بر روي 42 نفر از افراد مبتلا به نقص دهليزي يك­طرفه انجام گرفت. 21 نفر از اين افراد بر اساس انتخاب تصادفي در گروه خانه محور قرار گرفتند و برنامه توانبخشي دهليزي را در خانه انجام دادند، بقيه افراد در گروه نظارت شده، برنامه توانبخشي دهليزي را تحت نظر كارشناس مجرب دريافت كردند. نتايج بهره VOR در اين افراد قبل و بعد از برنامه توانبخشي دهليزي با هم مقايسه گرديد، به علاوه بهره VOR در دو گروه نيز با هم مقايسه شد. يافته‌ها برنامه توانبخشي دهليزي سبب افزايش ميانگين بهره VOR در هر دو گروه و در غالب مجاري نيم دايره­اي گرديد (0.05>P) به­علاوه گروه نظارت شده در قياس با گروه خانه محور داراي ميانگين بهره VOR بالاتري در مجاري افقي و خلفي سمت ضايعه بودند (0.05>P). نتيجه‌گيري برنامه توانبخشي دهليزي حتي اگر در خانه توسط بيمار انجام شود، قابليت زيادي در كاهش علائم ناشي از مشكلات وستيبولار محيطي خواهد داشت. با اين وجود انجام اين برنامه تحت نظر شنوايي­شناس كارآمدتر است. نكته برجسته مطالعه حاضر استفاده از آزمون ويدئويي تكانه سر جهت ارزيابي ميزان كارايي درمان است كه امكان كمي سازي تاثير برنامه توانبخشي دهليزي را فراهم مي‌كند.