بررسي مؤلفه هاي خودكارآمدي پژوهشي در دانشجويان تحصيلات تكميلي دانشگاه علوم پزشكي شهركرد

Study of research self-efficacy components among postgraduate students in Shahrekord University of Medical Sciences

مقدمه: خودكارآمدي، درجه­اي از احساس تسلط فرد در مورد توانايي­ اش براي انجام فعاليت­هاي خاص است. خودكارآمدي پژوهشي دانشجويان، ميزان اعتماد آن­ها به توانايي­شان در انجام دادن فعاليت­ هاي مختلف پژوهشي را نشان مي­دهد. اين مطالعه با هدف تعيين مؤلفه­ هاي خودكارآمدي پژوهشي در دانشجويان تحصيلات تكميلي طراحي و اجرا گرديد. روش ها: در اين مطالعه توصيفي- تحليلي كه در سال 1394 انجام گرفت تعداد 112 نفر از دانشجويان كارشناسي ارشد دانشگاه علوم پزشكي شهركرد به صورت سرشماري وارد مطالعه شدند. پرسشنامه شامل دو قسمت: اطلاعات دموگرافيك شامل 5 سوال و خودكارآمدي دانشجويان شامل 55 سوال در خرده مقياس ­هاي خودكارآمدي آماري و تحليلي، مفهوم پردازي، روش و اجرا، پژوهش كيفي، گزارش­ نويسي، مهارت­ ها و اخلاق بود. داده ­ها پس از جمع ­آوري از طريق آزمون­ هاي آماري t مستقل، همبستگي پيرسون، اسپيرمن و آناليز واريانس يك­ طرفه و با استفاده از نرم افزار آماري SPSS تجزيه و تحليل گرديد. يافته ها: ميانگين كل خودكارآمدي پژوهشي دانشجويان 06/29±93/155 بود. همچنين نتايج نشان داد كه نمرات خودكارآمدي پژوهشي و مولفه­ هاي آن در طيف متوسط قرار داشتند. اجراي طرح تحقيقاتي يا مشاركت در طرح به عنوان همكار (برحسب تعداد)، تنها متغيري بود كه با خودكارآمدي ارتباط مستقيم داشت (53/0, r=01/0>P). از نظر جنسيت تنها خرده مقياس خودكارآمدي پژوهش كيفي در دو جنس اختلاف معني­ داري را نشان داد و در دختران اين خرده مقياس بيشتر از پسران بود (02/0>P). نتيجه گيري: وضعيت خودكارآمدي پژوهشي و مولفه­ هاي آن در بين دانشجويان تحصيلات تكميلي اين دانشگاه در طيف متوسط قرار داشت. نتايج بيانگر آن بود كه مشاركت دادن دانشجويان جهت اجرا يا همكاري در طرح هاي تحقيقاتي در ارتقاء مولفه هاي خودكارآمدي پژوهشي دانشجويان تاثير بسزائي دارد. لذا با برنامه­ ريزي مناسب و برگزاري دوره­ هاي آموزشي مي­ توان دانشجويان توانمندتري تربيت نمود.

Introduction: SelfSelf-efficacy refers to the degree of one's control over his/her ability to perform certain activities. Students' research self-efficacy represents their confidence in their own ability to conduct various research activities. This study was conducted to determine research self-efficacy components in postgraduate students. Methods: In this descriptive-analytical cross-sectional study which has been done in 2015, 112 MSc students of Shahrekord University of Medical Sciences that were selected by census method participated. A two-section questionnaire including demographic characteristics (5 questions) and self-efficacy scales (55 questions) was distributed among students which examines the subscales of statistical and analytical self-efficacy, self-efficacy in the conceptualization, in method and run, in quality research, reporting, skills and ethics subscales. Collected data were analyzed by SPSS using independent t test, pearson correlation test, spearman and ANOVA tests. Results: The mean value of total research self-efficacy of the students was 155.93±29.06, and the total score for research self-efficacy and the scores for all of its components were within a moderate range. Implementing research project or collaborating with a project as colleague (in number) was the only variable to be directly correlated with self-efficacy (p<0.01, r=0.53). The only self-efficacy subscale that was significantly different between men and women was qualitative research and in girls this subscale was more than boys (p<0.02). Conclusion: The status of research self-efficacy and its components among the postgraduate students in this university is in the moderate range. The findings of this study demonstrated that students cooperation or collaboration in implementing research project is considerably effective in promoting research self-efficacy components among them.