جدال هويتي گفتمان‌هاي توسعه در تاريخ معاصر ايران

THE CONTROVERSIAL IDENTITY OF DEVELOPMENT DISCOURSES IN CONTEMPORARY IRANIAN HISTORY

جريان هويتي از توسعه در ايرانبا قرائت‌هاي چارچوبي و برداشت‌هاي متفاوت دوره‌اي همراه بوده است كه دولت‌ها (حاكميت‌ها) متولي آن بوده‌اند؛ همان‌گونه كه اصلاحات و توسعه در عصر قاجار به‌منظور رهايي از عقب‌ماندگي و رساندن تقريبي بخش‌هايي از ساختار شبه‌دولتي قاجار به توسعه بود، در دورۀ پهلوي دوم با اصلاحات دولتي براي پر كردن خلأ مشروعيتي همراه بود و در دورۀ جمهوري اسلامي نيز با خلأ پارادايمي و گفتماني در زمينۀ علمي توسعه توأم بوده است. اين مقاله با مفاهيمي چون توسعه، هويت و دولت‌ها در ايران و تضاد تاريخي در رويكردهاي هويتي- دولت‌محور به توسعه و با استعانت و استفاده از روش تحليلي- تاريخي، درصدد بررسي و واكاوي دلايل ناموفق بودن رويكردهاي توسعه در ايران با توجه به ويژگي‌هاي هويتي حاكميت‌ها در سه دورۀ تاريخي قاجار، پهلوي و جمهوري اسلامي است.

The identity flow of development in Iran has been accompanied by periodic reading of the framework and perceptions that the governments and its sovereignty have been as reform and development in the Qajar era in order to escape from the backwardness and approximate the parts of the structure Quasi-government of Qajar was in development. In the second Pahlavi period, with governmental reforms, to fill the vacuum of legitimacy, and during the Islamic Republic of Iran, was accompanied by a paradigmatic vacuum and a discourse on the scientific development of development. This article, with the concepts of development, identity and government in Iran, and historical contradictions in state-centered approaches to development, and with the application and use of the analytical-historical method, seeks to examine the reasons for the failure of development approaches in Iran with respect to identity characteristics Governments are in the three historical periods of the Qajar, Pahlavi, and the Islamic Republic.