بي دستار شدن، اشكال و دلايل

فاقد عنوان و چكيده لاتين

كاركردهايي نظير حفظ تن از آسيب‌هاي محيطي، الزامات عرفي و ظرفيت‌هاي نمادين، سبب شده است كه لباس در زندگي آدمي، اهميتي چشم گير و اجتناب‌ناپذير داشته باشد. براساس چنين اهميتي، تهيه پوشاك متناسب با هريك از اعضاي بدن و ظهور ملبس در انظار عمومي، بسيار مورد توجه بوده است. در اين راستا، «سر» نيز كه بالاترين و يكي از مهم­ترين اعضاي بدن است، همواره با سرپوش‌هايي همچون «دستار» و كلاه پوشانده مي‌شد. در پوشيدن چنين پوشاكي نيز، الزامات عرفي نافذ بوده و هر نوع سربرهنگي در حالات عادي ناهنجاري فاحش محسوب مي­ شده است. با وجود چنين اهميتي، توجه به منابع نشان مي‌دهد كه گاه دستار از سر برداشته مي‌شده است. اين نوشتار مشخصا در پي آن است كه با توجه به منابع گوناگون، اشكال و علل بي‌دستار شدن را ذكر و بررسي كند. بررسي‌هاي صورت­ گرفته نشان مي ­دهد كه درمجموع، بي‌دستارشدن يا به دست شخص دستاربند و به خواست وي روي مي‌داده يا عاملي بيروني، علي‌رغم ميل دستاردار، به اين كار دست مي‌زده است. عللي چون بروز هيجانات، فروش (در تنگدستي)، بخشش، استغفار و انتقال قدرت به شكل‌گيري نوع اول دستاربرداري منجر ‌شده و سرقت دستار و مجازات دستاربند نيز، علل برداشتن دستار در شكل دوم آن است.