بررسي چگونگي ارتباط نقدهاي سه‌گانۀ كانت

The Interconnection of Kant’s Three Critiques; An Explanation

در نقد عقل محض، سه ايدۀ نفس، خدا و جهان به صورت تنظيمي عمل مي‌كنند. اين ايده‌ها در نقشي وحدت‌بخش به عالم پديداريِ حاصل اطلاق شهودهاي پيشيني مكان و زمان و مقولات فاهمه بر كثرات حسي به دست آمده‌اند و عمل مي‌كنند. طبق تفسيري كه ما در اين مقاله ارائه كرده‌ايم، كانت در نقد عقل عملي به كمك اختيار استعلايي سوژه را به صورتي تقويمي و غير نظري برمي‌نهد. بنابراين اختيار در انجام فعل اخلاقي به صورت يك ايدۀ استعلايي اساسي براي تقويم سوژه ظاهر مي‌شود. ايده‌هاي خدا و جهان به صورتي «تأملي» و ذهني، از طريق نقد قوۀ حكم، فراهم مي‌شوند. به اين ترتيب پيوندي استعلايي بين سه نقد كانت شكل مي‌گيرد و نقد دوم و سوم نقشي تقويمي براي قوام ايده‌هاي عقل محض را بازي مي‌كنند. با اين حال، چالشي مسئله‌ساز در نقد سوم با عنوان «امر والا» طرح مي‌شود كه در كليت نظام كانتي به‌سادگي نمي‌نشيند. كانت امر والا را حالت نمادينۀ ايده‌هاي عقل مي‌داند؛ اما اين تجربۀ فوق‌العاده قوي حسي به صورتي آشوب‌ناك تماميت نظام كانتي را تهديد مي‌كند و امكان تفسيرهايي ساختارشكنانه مانند تفاسير دريدا و دولوز را فراهم مي‌كند.

The ideas of self, God, and universe are supposed to do a regulative role in Kant's Critique of Pure Reason. These ideas are applied to unify the phenomena fragments through space and time as well as the categories applied by the Understanding. We demonstrate that, in Critique of Practical Reason, Kant introduces the subject in constitutional and non-theoretical way referring to the transcendental free will. The ideas of God and universe are also presented in a reflective and subjective way in Critique of the Power of Judgment. Thus, a transcendental consistency can be observed among the three critiques. However, a controversial question is raised in the third critique, ‘the sublime’, which cannot be resolved within the Kantian system. Kant tries to attribute the sublime to the ideas of reason, but the experience of the sublime is an extraordinary chaotic element that threatens his entire system and paves the way to deconstructive interpretations of people like Derrida or Deleuze. In this way, a postmodernist and eccentric interpretation of the Kantian system appears.