پيامدهاي تفسير سابجكتيو هگل از اخلاق ارسطويي

The implications of Hegel's subjective interpretation of Aristotelian ethics

در اين مقاله، قرائت هگل از اخلاق ارسطويي ذيل دو مفهوم بنيادي «سعادت» و «فضيلت» و پيامدهايي كه بر اين قرائت مترتب است، بيان مي شود. در تفسير هگلي، اين دو مفهوم نسبت به تلقي كلاسيك ارسطويي كاركردي اجتماعي تر و در عين حال تعيني سابجكتيو به خود مي گيرند، تا از اين طريق فرد و اجتماع در روندي ديالكتيكي در چهارچوبي فضيلت مند به خيري يگانه كه همان آزادي است، دست يابند. اصالت و به يك معنا تقدم انديشه سياسي در نظام فلسفي هگل، نيازمند دستگاهي اخلاقي است كه بتواند فراتر از طبيعت گرايي اخلاقي ارسطو عمل كرده، مناسبات و اقتضائات حيات بيروني اجتماعي و سياسي را تبيين كند. چنين است كه در انديشه هگل، سعادت و فضيلت اگرچه همچون نظام اخلاقي ارسطو واجد اهميت بي بديلي هستند، وظيفه اي فراتر از تعليم و تربيت افراد مي يابند. در اين پژوهش نشان داده مي شود كه هگل با استخدام دو مفهوم بنيادي اخلاق ارسطويي، يعني سعادت و فضيلت در چهارچوب كلي نظام فكري خود، زمينه را براي دگرديسي معنايي اين مفاهيم فراهم مي آورد.

In this article, it is a matter of expressing (analyzing) the Hegelian reading from Aristotelian ethics under two fundamental concepts, that is, "happiness" and "virtue" and also the implications of this reading. According to Hegelian Interpretation, two above concepts have more social functions than Aristotelian and classical one. Moreover they have also subjective objectify through which Individual and community in dialectical process in a virtual framework can receive the only Good, that is, freedom. Originality and in a sense priority of the political thought in Hegel's philosophical system requires an ethical system that can act beyond Aristotelian moral naturalism and explain external relations and the requirements of social and political life. Thus in Hegel's thought, happiness and virtue have however the unique important such as Aristotle's ethical system, their roles go beyond the education of people. This study demonstrates that Hegel, by employing the two fundamental concepts of Aristotelian ethics, happiness and virtue, in the general framework of his thinking, provides the basis for the transformation of their meaning