تاثير آموزش و پيگيري پس از ترخيص بيماران مبتال به نارسايي قلبي در ميزان مراجعه و بستري دوباره

Effects of patient education and follow up after discharge on hospital readmission in heart failure patients

سابقه و هدف: شواهد موجود نشان ميدهند كه پيگيري نامناسب و ناكافي بيماران پس از ترخيص منجر به افزايش ريسك بستري دوباره برنامهريزي نشده ميشود كه امروزه به عنوان يك فاكتور نشاندهنده عملكرد ضعيف نظام سالمت مورد توجه قرار ميگيرد. هدف از انجام اين مطالعه تعيين تاثير آموزش و پيگيري پس از ترخيص بيماران مبتال به نارسايي قلبي در ميزان مراجعه دوباره به پزشك و بستري دوباره بود. مواد و روشها: اين مطالعه به صورت يك كارآزمايي باليني، روي120 بيمار مبتال به نارسايي قلبي كه در بيمارستان طالقاني تهران بستري بودند، انجام گرفت و با استفاده از روش تصادفي بلوكي در دو گروه مداخله و كنترل قرار گرفتند. بيماران گروه مداخله پس از ترخيص طبق دستورالعمل آموزشي كه بر اساس گايدالينهاي موجود و نياز بيماران گردآوري و تدوين شده بود، آموزش ديده و به وسيله 9 تماس تلفني كه در ماه اول پس از ترخيص هر هفته و در دو ماه بعدي هر دو هفته يك بار انجام ميگرفت، پيگيري شدند، ولي بيماران گروه كنترل خدمات روتين را دريافت كردند. اطالعات بيماران دو گروه هر دو هفته يك بار به مدت سه ماه طبق چك ليست كنترلي ثبت شد و با استفاده از آزمون كاي مربع، فيشر و test-t مورد آناليز قرار گرفت. تاثير مداخله با استفاده از مدل GEE بررسي شد. يافتهها: ميزان بستري دوباره بيماران در گروه مداخله 3/19درصد و در گروه كنترل 2/38درصد بود كه يافتههاي حاصل، بيانگر كاهش معنادار بستري دوباره بيماران در گروه مداخله نسبت به گروه كنترل است )05/0=p .)بيماراني كه نياز باال براي مراجعه به پزشك داشتند در گروه مداخله 5/17درصد و در گروه كنترل 3/28درصد بود كه در مجموع دو گروه از لحاظ ميزان مراجعه سرپايي به پزشك تفاوت معناداري با هم نداشتند. نتيجهگيري: آموزش و پيگيري بيماران مبتال به نارسايي قلبي پس از ترخيص به كاهش ميزان بستري دوباره منجر ميشود.

Backgroundm: Based on recent evidence, inadequate and ineffective follow up after discharge increases the risk of unplanned readmissions, which is an indicator of poor healthcare system function. The aim of this study was to determine the effects of patient education and follow up after discharge on hospital readmission in heart failure patients. Methods: This randomized clinical trial was conducted on 120 patients with heart failure admitted in Taleghani hospital, Tehran and were allocated equally with block randomization method. The intervention group were educated based on recent guidelines and their needs after discharge and were followed up for 3 months by 9 telephone interviews (every week for the first month after discharge, every two weeks for the next two months), but the control group received the routine care. Data were gathered based on a control check-list every two weeks for both groups and were analyzed using chi-square test, Fisher and t-test. Evaluation of intervention effect was done using generalized estimating equations (GEE) model. Results: Readmission rate was 19.3% in intervention group and 38.2% in control group (p=0.05). The patients that needed outpatient care did not differ significantly in both groups (17.5% in intervention group vs. 28.3% in control group). Conclusion: This study suggests that patient education and follow up after discharge might decrease readmission rate among heart failure patients.