كليدواژه :
گوش كردن به قرآن , سلامت معنوي , روخواني قرآن , پيش آزمون , پس آزمون , سلامت معنوي , پرسش نامه
چكيده فارسي :
سابقه و هدف: با وجود رسالت اصلي دين اسلام در سعادت دنيوي و اخروي، بشر در دهههاي اخير به اهميت سلامت معنوي پي برده است. در آيات متعددي، قرآن با وصف «شفا» معرفي شده است. مطالعه‌ي حاضر يكي از نخستين مطالعاتي است كه با هدف تبيين شيوه‌ي استفاده از قرآن در ارتقاي سلامت معنوي دانشجويان براي معرفي راهكاري در بهبود سلامت معنوي صورت گرفته است.
روش كار: اين مطالعه به صورت پيش‌آزمون و پس‌آزمون با پرسشنامهي سلامت معنوي اليسون و پالوتزين صورت گرفته است. شركت‌كنندگان در آزمون (63 نفر) به دو گروه دستهبندي شدند كه براي مداخله در ارتقاي سلامت معنوي دانشجويان به گروه اول روخواني قرآن در مواقع ناراحتي و دو بار در هفته؛ و به گروه دوم گوش دادن به قرآن در مواقع دلتنگي به مدت 10 دقيقه و دو بار در هفته توصيه شد. زمان بين پيش‌آزمون و پس‌آزمون سه ماه بود. براي انجام آزمون‌هاي آماري از آزمون لوين، كاي دو، تي زوجي، تحليل كوواريانس و واريانس يك‌طرفه استفاده شد. در اين پژوهش همه‌ي مسائل اخلاقي رعايت شده است و نويسندگان مقاله هيچ‌گونه تضاد منافعي گزارش نكرده‌اند.
يافته‌ها: در پيش‌آزمون ميانگين نمرهي سلامت معنوي گروه روخواني 12/18±88/87؛ و گروه گوش‌دادن 48/14±74/90 بود كه در پس‌آزمون به ترتيب به 719/13±09/94 و 135/12±30/95 افزايش يافت. نمرهي سلامت معنوي دانشجويان نيز متوسط ارزيابي شد. بين متغيّرهاي سن، جنس، رشتهي تحصيلي، تأهل، بيماري و اشتغال با سلامت معنوي ارتباط معني‌داري وجود داشت (001/0p<). مداخله به روش روخواني با تفاضل ميانگين 21/6 بين پيش و پس‌آزمون مؤثرتر از مداخله به روش گوش‌دادن بود (001/0p< و 959/0R=).
نتيجه‌گيري: روخواني قرآن و گوش‌كردن به آن موجب ارتقاي سلامت معنوي دانشجويان مي‌شود. آزمون تي زوجي نشان داد كه تفاوت آماري معني‌داري در ميانگين نمره‌هاي سلامت معنوي قبل و بعد از مداخله در هر دو گروه وجود داشت
(001/0p<). بر اساس تحليل كوواريانس، از نظر آماري تفاوت معني‌داري بين تأثير روخواني قرآن و گوش‌دادن به آن وجود نداشت (338/0=p و 931/0=f). مي‌توان گفت روخواني و گوش‌دادن در افزايش نمرهي سلامت معنوي نقش داشت و اين افزايش در گروه روخواني بيشتر بود.
چكيده لاتين :
Background and Objective: Despite the fact that the mission statement
of Islam has been defined as achievement of happiness in this world and
the afterlife, humans have come to understand the significance of spiritual
well-being in recent years. In many verses, the Quran is introduced as
“healing”. As a pioneer study in this area, the current research aimed to
examine how the use of the Quran may enhance spiritual well-being
among university students. The ultimate goal was to propose some
strategies to improve spiritual well-being.
Method: This study adopted a pretest-posttest design and utilized the
Spiritual Well-Being Scale developed by Paloutzian and Ellison for data
collection. The participants (N=63) were divided into two groups. To
provide intervention to improve spiritual well-being, the members of the
first group were advised to recite the Quran twice a week when they were
sad, while the members of the second group were invited to listen to the
Quran recitation twice a week, each time for ten minutes, when they felt
down. The time interval between the pretest and posttest was three
months. Levene test, chi-square, paired-samples t-test, analysis of
covariance, and one-way analysis of variance were employed for data
analysis. All ethical issues were observed in this study and the researchers
declared no conflict of interests.
Results: Based on the results of the pretest, the mean scores of spiritual
well-being of participants in the recitation and listening groups were
87.88±18.12 and 90.74±14.48 respectively. The same mean scores in the
posttest rose to 94.09±13.719 and 95.30±12.135 in the same order. The
university students therefore enjoyed a moderate level of well-being.
Furthermore, age, gender, major, marital status, illness, and employment
status were significantly associated with spiritual health (p<0.001).
Finally, it was discovered that Quran recitation, in which a pretest-posttest
mean score difference of 6.21 was recorded, was found to be a more
effective intervention than listening (R=0.959, p<0.001).
Conclusion: Reciting the Quran and listening to it both improve spiritual
health among university students. The results of paired-samples t-test
indicated a significance rise in the participants’ spiritual well-being mean
score from the pretest to the posttest (p<0.001). According to the results
of analysis of covariance, however, no significant difference was detected
between recitation of and listening to the Quran in terms of their effect on
well-being (f=0.931 and p=0.338). Thus, it can be argued that reciting the
Quran and listening to it both can enhance the spiritual well-being score,
with the former registering a more profound effect.
