اثر تعديل‌كننده‌ي دين‌داري بر رابطه‌ي تعداد فرزند و اضطراب مادران تك‌فرزند و مادران داراي دو فرزند و بيشتر

The Moderating Role of Religiosity in Relationship between Number of Children and Anxiety of Mothers with a Single Child and two or more Children

سابقه و هدف: با وجود تحقيقات مختلف همچنان تصوير ناهماهنگ و مبهمي از آثار تك‌فرزندي يا تعدد فرزندي بر والدين به‌ويژه مادران وجود دارد و هنوز مشكل‌ساز بودن تك‌فرزندي در توليد اضطراب مادران در مقايسه با مادراني كه بيش از يك فرزند دارند كاملاً ثابت نشده است. ازاين‌رو، پژوهش حاضر با هدف اثر تعديل‌كننده‌ي دين‌داري بر رابطه‌ي تعداد فرزند با اضطراب مادران تك‌فرزند و مادران داراي دو فرزند و بيشتر انجام شده است. روش كار: پژوهش حاضر از نوع توصيفي است كه به روش همبستگي صورت گرفته است. جامعه‌ي مورد مطالعه مادران استان البرز و تهران در سال تحصيلي 1393-1394 بودند كه به روش نمونه‌گيري در دسترس 384 نفر بر اساس جدول مورگان انتخاب شدند. در پاسخ به پرسش‌ها دو گروه از مادران (جامعه‌ي مورد مطالعه) بررسي شدند. گروه اول مادران تك‌فرزند (192 نفر) و گروه دوم مادران داراي دو فرزند و بيشتر (192 نفر) را تشكيل مي‌دادند. ابزارهاي پژوهش شامل پرسش‌نامه‌ي دين‌داري خداياري‌فرد و همكاران و پرسش‌نامه‌ي اضطراب حالت-صفت اسپيلبرگر بود. در اين پژوهش همه‌ي مسائل اخلاقي رعايت شده است و نويسندگان مقاله هيچ‌گونه تضاد منافعي گزارش نكرده‌اند. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه دين‌داري نمي‌تواند متغيّر تعديل‌كننده در رابطه‌ي بين تعداد فرزند و اضطراب مادر باشد. علاوه‌براين، بين تعداد فرزند و اضطراب مادران رابطه‌ي معناداري وجود داشت (118/0=R)، اما بين تعداد فرزند و دين‌داري مادران رابطه‌ي معناداري وجود نداشت. نتيجه‌گيري: نتايج پژوهش نشان‌دهنده‌ي توجه بيشتر مسئولان و متصديان عرصه‌ي تعليم و تربيت و سلامت كشور در زمينه‌ي دين‌داري و تعداد فرزندان و همچنين نقش دين‌داري در كاهش اضطراب خانواده‌هاي ايراني است.

Background and Objective: Although a number of studies have been done on the effects of the number of children on anxiety of their mothers, the whole picture is still far from clear; therefore, the present study aimed at examining moderating role of religiosity on the relationship of number of children and anxiety of parents with one child and more children. Method: This study was a descriptive one through a correlational method. The population consisted of all women in Alborz and Tehran provinces in the academic year of 2014-2015. Through available convenience sampling, 384 were selected based on Morgan table. To respond the questionnaires, two groups of mothers were studied as the study population. The first group included mothers with one child and the second group included mothers with two or more children. Instruments of research included Khodayarifard et al (2009), Religiosity Questionnaire and Spielberger’s (1970) Trait-State Anxiety Inventory. All ethical issues were observed in this study and the researchers declared no conflict of interests. Results: The results showed that religiosity is not capable of acting as a moderating variable in the relationship between the number of children and maternal anxiety. There was a significant relationship between the number of children and mothers' anxiety (R=0.118), but there was no significant relationship between the number of children and mothers' religiosity. Conclusion: The results suggest that authorities of health sector as well as educators should pay more attention to religiosity and number of children and also the role of religiosity in decreasing anxiety in Iranian families.