مفهوم اطفال در معرض خطر بزهكاري از ديدگاه پيشگيري رشدمدار با تاكيد بر اسناد بين المللي

زمينه و هدف: پيشگيري از بزهكاري، محور آشكار يا پنهان سياست جنايي در تمام نظام هاي جزايي است. بشر در تاريخ حقوق كيفري، رويكردهاي مختلفي را براي نيل به اين مقصود در پيش گرفته است. رويكردهاي مبتني بر انتقام، ارعاب، سزادهي، ناتوان سازي، اصلاح و درمان و حفاظت از آماج جرم، كه همگي در وراي خويش، پيشگيري از وقوع جرم را مورد نظر داشته اند. روش تحقيق: در اين مقاله با روش تحقيق تحليلي – توصيفي به شيوه كتابخانه اي سعي شده است، با تكيه بر رويكرد اسناد بين المللي و مستنداتي از حقوق داخلي، نگرش حمايتي در تعريف طفل مطرح و مفهوم خطر از ديدگاه پيشگيري رشدمدار تببين شود. يافته ها: عدم توفيق اين رويكردها در پيشگيري از وقوع جرم، از يك سو و تحقيقات جرم شناسي، جامعه شناسي كيفري و روان شناسي جنايي از سوي ديگر، موجب شده است كه انديشمندان حوزه هاي جرم شناسي، ريشه هاي گرايش افراد به ارتكاب جرم را در طول دوران رشد جستجو نمايند كه حاصل چند دهه تلاش در اين زمينه، شكل گيري شاخه ي جديدي در پيشگيري اجتماعي، با عنوان پيشگيري رشد مدار، بوده است. اين پيشگيري، كه براساس مدل پزشكي، رويكردي خطرمحور دارد به دنبال آن است تا با شناسايي عوامل خطرِ گرايش به بزهكاري، در زندگي اطفال و نوجواناني، مداخلاتي را براي رفع عوامل خطر و تقويت عوامل حمايت كننده، طراحي و اجرا كند. نتيجه گيري: برخلاف رويكردهاي قضايي و وضعي پيشگيري، كه به دنبال جلوگيري از وقوع جرم هستند، پيشگيري رشد مدار به دنبال پيشگيري از مجرميت است و به همين لحاظ در حال حاضر رويكرد اصلي پيشگيري از جرم را در مجامع بين المللي و بسياري از كشورهاي جهان شكل مي دهد. از آنجا كه جمعيت هدف در پيشگيري رشد مدار، اطفال و نوجوانانِ در معرض خطر بزهكاري هستند، تبيين مفهوم طفل و مقصود از خطر، از ضرورت هاي ورود به مباحث پيشگيري رشدمدار است.