اثر بخشي آموزش اختصاص سازي حافظه سرگذشتي (MEST) بر افسردگي جانبازان مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه شهر اصفهان

The Effectiveness of Autobiographical Memory Specificity Training (MEST) on Depression in Veterans with Post-Traumatic Stress Disorder in Isfahan

زمينه و هدف: جانبازان مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه به ‌واسطه شرايط خاص، ممكن است بيش از ديگران در معرض ابتلا به اختلالات رواني از جمله افسردگي باشند. كليت گرايي حافظه سرگذشتي يك عامل آسيب زاي پايدار در افسردگي است. بنابراين، هدف از پژوهش حاضر، بررسي اثر بخشي آموزش اختصاص سازي حافظه سرگذشتي بر افسردگي جانبازان مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه شهر اصفهان بود. روش‌ها: اين پژوهش يك پژوهش نيمه تجربي و طرح آن از نوع پيش آزمون پس آزمون- پيگيري همراه با گروه كنترل بود. جامعه پژوهش جانبازان بستري در بيمارستان شهيد رجايي شهر اصفهان در سال 1395 بودند كه از بين آن ها 30 نفر مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه به صورت تصادفي به دو گروه آزمايش و كنترل تقسيم شدند. ابزار پژوهش پرسش نامه افسردگي بك-ويرايش دوم (BDI-II) بود. ابتدا از افراد هر دو گروه پيش آزمون به عمل آمد و سپس گروه آزمايش (15= nنفر) به مدت 7 جلسه گروهي 2ساعته تحت آموزش قرار گرفتند، در حالي كه گروه كنترل به درمان رايج خود (دارو درماني)، ادامه دادند. داده ها با روش تحليل كوواريانس با استفاده از نرم افزار (SPSS 16) مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. يافته‌ها: ميانگين نمره كل گروه آزمايش قبل از هرگونه مداخله 91/4±46/46، پس از مداخله 74/4±46/34 و در پيگيري 57/4±20/36 محاسبه شد. يافته ها نشان داد كه اختلاف معناداري در دو گروه، در پس آزمون و پيگيري قابل توجه بود (05/0P<). بنابراين آموزش اختصاص سازي حافظه سرگذشتي شدت افسردگي را در گروه آزمايش كاهش داد. نتيجه‌گيري: آموزش اختصاص سازي خاطرات قادر است كليت گرايي افراطي حافظه سرگذشتي را كاهش داده و با افزايش حافظه اختصاصي، به بهبود افسردگي بينجامد.

Background and Aim: Due to their special conditions, veterans with post-traumatic stress disorder are exposed to psychological disorders including depression. Overgeneral autobiographical memory is a persistent factor in depression. Consequently, the aim of this study was to evaluate the effectiveness of autobiographical memory specificity training on depression in veterans with post-traumatic stress disorder in Isfahan. Methods: This study is a quasi-experimental with pre-test and post-test and follow up along with a control group. The study population included the veterans with PTSD in the Shahid Rajaei hospital of Isfahan in 2016. To do so, 30 patients were selected through convenience sampling method and assigned to two groups (experimental=15), (control=15) randomly. The research instrument of this study was the Beck Depression Inventory second edition (BDI-II). At first, the pre-tests and post-test was administered into two groups and the experimental group were trained 7 sessions of 2 hours twice a week while the control group continued ordinarily (medication). Data were analyzed by covariance method using the SPSS 16 software. Results: The average score of the experimental group was calculated 46.46±4.91 (in pre-test) before any intervention, 34.46±4.74 (in post-test) after the intervention and 36.20±4.57 in follow-up. Findings showed that the difference of means in two groups was significant in post-test and follow up (P <0.05). Consequently, MEST decreased the severity of depression in the experimental group. Conclusion: By reducing the overgeneral autobiographical memory and enhancing the memory specificity, the memory specificity training treatment can help improve depression.