مقايسه اثر بريس عمل‌كردي و گچ‌گيري كوتاه ساق بر متغيرهاي راه رفتن در افراد مبتلا به كشيدگي درجه 2 و 3 مجموعه ليگاماني خارجي مچ پا

Comparison of Functional Ankle Brace and Short-leg Casting effect on Gait Variables in Treatment of Grade II, III Lateral Ankle Sprains

افراد مبتلا به كشيدگي ليگامان مچ پا به دليل وجود درد، تورم و محدوديت حركت در مفصل مچ پا، آهسته راه رفته و قدم‌هاي كوتاه‌تري برمي‌دارند. با وجود آن كه كشيدگي مچ پا يكي از متداول‌ترين آسيب‌ها در بين ورزشكاران و افراد فعال محسوب مي‌شود، هنوز روش درماني مشخص و مورد قبولي براي اغلب درمان‌گرها وجود ندارد. درمان‌هاي مختلفي براي اين ضايعه پيشنهاد شده است كه به 2 گروه عمده متحرك سازي زودهنگام و بي‌حركت كردن عضو آسيب ديده تقسيم مي‌شوند. هدف از اين مطالعه، مقايسه اثرات روش متحرك سازي زودهنگام با بريس عمل‌كردي و محدود كردن حركات توسط گچ‌گيري بوده است. در اين مطالعه با اندازه‌گيري 3 متغير راه رفتن، شامل سرعت راه رفتن، طول گام اندام سالم و زمان تكيه روي اندام آسيب ديده، اثرات 2 روش ذكر شده مورد بررسي قرار گرفت تا روش مناسب‌تر تعيين شود. در اين بررسي 30 فرد مبتلا به كشيدگي مچ پا به صورت نمونه‌گيري آسان انتخاب شدند و براساس قرعه‌كشي به 2 گروه 15 نفري تقسيم گرديدند. براي گروه اول جهت كنترل حركات از بريس عمل‌كردي استفاده شد و در گروه دوم گچ‌گيري صورت گرفت. سه هفته بعد از شروع درمان، اولين آزمون راه‌ رفتن براي نمونه‌ها انجام شد سپس 2 گروه به صورت هم زمان به بخش فيزيوتراپي ارجاع شدند. پس از خاتمه 10 جلسه فيزيوتراپي، آزمون‌ها تكرار شدند و اطلاعات مربوط به راه رفتن ثبت گرديد. آزمون T مستقل در مرحله پيش آزمون و پس آزمون اختلاف معني‌داري را در ميانگين مقادير 2 گروه نشان نداد. براساس آزمون T زوج بين مقادير پيش آزمون و پس آزمون گروه گچ‌گيري اختلاف معني‌دار آماري وجود داشت اما در گروه بريس عمل‌كردي اين اختلاف معني‌دار نبود. نتايج به دست آمده نشان داد كه در گروهي كه از بريس استفاده كرده بودند، بيماران قبل از فيزيوتراپي به راه رفتن مناسب رسيده بودند و اهداف توان‌بخشي در زمان كوتاه‌تري به وقوع پيوسته بود.

People with acute ankle sprains walk slowly and take smaller steps because of having pain, swelling and limited range of motion. While inversion ankle sprains are one of the most frequently occurring injuries among athletes and physically active people, the optimal method of treatment is still controversial. Various treatment plans for the management of acute ankle injuries have been categorized in two main methods, early mobilization and immobilization. The present study was designed to clinically investigate the effects of early mobilization by using ankle brace versus immobilization by applying short-leg casting, through measuring 3 gait variables: stride speed(gaitspeed), contra lateral step length, and single leg support time. It was also conducted to investigate whether treatment method decreases pain and improves range of motion. 30 subjects suffering from unilateral ankle sprain selected by convenience sampling were recruited in the study and randomly allocated into two groups of 15. The first group received ankle brace and the second one received cast immobilization. After 3 weeks, motion controlling methods finished and the first test from cases was taken. Then, cases were referred to the physiotherapy service to receive 10-session treatment. After physiotherapy, both groups were tested for the second time and measurements of two groups were compared. Results of student’s t-test showed no significant difference between groups in both pre-test and post-test; however, results of paired t-test showed a significant difference between pretest and post-test in casting group. In brace group this difference was not significant. The results indicated that brace group members reached better gait variables before physiotherapy and, therefore, goals of rehabilitation was reached earlier.