اثربخشي درمان مبتني بر بهبود كيفيت زندگي بر بهزيستي ذهني، تاب آوري و رضايت زناشويي همسران جانبازان

The Effectiveness of Quality of Life Therapy on Psychological Well- Being, Resiliency, Marital Satisfaction in Wives of Veterans

اثرات آسيب ها و فشارهاي رواني ناشي از جنگ روي خانواده و به ويژه همسران افراد آسيب ديده، پس از جنگ ادامه مي يابد. هدف مطالعه حاضر بررسي اثربخشي درمان مبتني بر بهبود كيفيت زندگي بر تاب آوري، بهزيستي ذهني و رضايت زناشويي همسران جانبازان بود. روش ها مطالعه حاضر نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون- پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماري مورد بررسي شامل همه همسران جانبازان تحت پوشش بنياد شهيد و امور ايثارگران شهر خرم آباد در سال 1397 بود كه به شيوه نمونه گيري در دسترس تعداد 30 نفر بررسي شدند و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و گواه جايگزين شدند (گروه آزمايش 15 نفر و گروه گواه 15 نفر). هر دو گروه پرسشنامه هاي تاب آوري Connor-Davidson، بهزيستي ذهني Keiers and Makiramo و رضايت زناشويي Enrique را در مرحله پيش آزمون تكميل نمودند. درمان مبتني بر بهبود كيفيت زندگي به مدت 8 جلسه و هر جلسه 1 ساعت به مدت 2 ماه براي گروه آزمايش اجرا شد، در حالي كه گروه گواه هيچ درماني دريافت نكرد. در پايان ماه دوم، پس آزمون با تكميل نمودن مجدد پرسشنامه ها توسط هر دو گروه، انجام شد. يافته ها دو گروه از نظر سن و تحصيلات همسان بودند. درمان مبتني بر بهبود كيفيت زندگي، در گروه آزمايش تاثير معني داري در افزايش ميزان تاب آوري (33/88 =F)، بهزيستي ذهني (45/109 =F) و رضايت زناشويي (52/22 =F) نسبت به گروه گواه داشت (p<0/001). نتيجه گيري مي توان براي افزايش تاب آوري، بهزيستي ذهني و رضايت زناشويي همسران جانبازان از درمان مبتني بر بهبود كيفيت زندگي استفاده نمود. بنابراين، پيشنهاد مي شود از اين شيوه درماني در كلينيك هاي تخصصي و مراكز خدمات روان شناختي به منظور حل مشكلات روان شناختي همسران جانبازان و كمك به آن ها در سازگاري بهتر با مشكلات روزمره استفاده شود.

Background and Aim: The effects of war-related injuries and psychological pressures on the family, especially on the wives of injured people, continue after the war. The aim of this study was to investigate the effectiveness of quality of life therapy on psychological well-being, resiliency, and marital satisfaction on the wives of veterans. Methods: This is a quasi-experimental study with a pretest-posttest design with a control group. The statistical population consisted of all wives of veterans who were covered by the Foundation of Martyrs and Veterans Affairs of Khorram Abad city in 2018. A total of thirty women were entered by a convenience sampling method and were randomly assigned into two experimental and control groups (15 patients in each group). For the pre-test, the Connor-Davidson Resilience scale (CD-RISC), Keiers and Makiramo Psychological Wellbeing Questionnaire and Enrich Marital Satisfaction Scale (EMS) were completed by both groups. Quality of life therapy was performed in 8 sessions (each session lasted 1 hour) over 2 months for the experimental group; the control group did not receive any therapy. After 2 months, the post-test was performed on the two groups by completing same questionnaire. Results: The two groups were matched for age and education. Quality of life therapy in the experimental group had a significant effect on increasing the level of resiliency (F=88.33), psychological well-being (F=-0.49) and marital satisfaction (F=22.22) compared to the control group (p<0/001). Conclusion: According to the results of this study, quality of life therapy can be used to increase the resilience, subjective well-being and marital satisfaction of the wives of veterans. Therefore, this treatment may be used in specialty psychiatric care clinics to help psychological problems and improve resilience in wives of veterans.