نقش حمل و نقل انسان محور در پايداري اجتماعي شهرها نمونه موردي: بلوار دانش شهر كاشان

در كشورهاي پيشرفته و صنعتي غربي و حتي كشورهاي جنوب شرق آسيا سال‌هاي زيادي است كه تلاش كرده‌اند تا مباني حمل‌ونقل پايدار و فعال بر مبناي پياده مداري و دوچرخه‌سواري را در ميان مردم ترويج كنند. در اين كشورها در راستاي افزايش ايمني دوچرخه‌سواري و پياده‌روي، مسيرهاي ويژه‌اي را تدارك ديده‌اند كه علاوه بر شاخص زيبايي، ترغيب‌كننده دوچرخه‌سواران مي‌باشد. در كشور ايران نيز هرچند دير اما چند سالي است كه در شهرهاي گوناگوني اين طرح پياده شده است. مردم كاشآن‌هم در زمره ساكنان شهرهاي تاريخي ايران هستند كه سابقه ديرينه‌اي در استفاده از دوچرخه دارند. بر اين منوال و در شرايط كنوني كه وسايل نقليه موتوري مشكلات زيادي پديد آورده‌اند بررسي جايگاه دوچرخه در نظام حمل‌ونقل شهري كاشان ضرورت ديده‌ شده است. هدف پژوهش حاضر بررسي موانع دوچرخه‌سواري در كاشان و عوامل مؤثر در افزايش استفاده از آن مي‌باشد. پس از مطالعه كتابخانه‌اي و بررسي مباني نظري موضوع، داده‌هاي موردنياز به شيوه پيمايشي با استفاده از پرسشنامه جمع‌آوري و با روش‌هاي آماري توصيفي و استنباطي (آزمون‌هاي پيرسون، تي و فريدمن) با بهره‌گيري از نرم‌افزار SPSS تجزيه‌وتحليل شد. نتايج نشان مي‌دهد مهم‌ترين مانع عدم استفاده از دوچرخه ترس از تصادف با وسايل نقليه موتوري مي‌باشد. بين استفاده از حمل‌ونقل انسان‌محور با متغيرهاي ميزان آگاهي و وضعيت فضاي كالبدي مسيرهاي دوچرخه‌سواري رابطه معني‌داري وجود دارد.