بررسي و تطبيق گرايش به انتزاع در نقوش سفالينه هاي ايران باستان و شيوه آپ آرت

در هزاره هاي قبل از ميلاد در ايران باستان، انسان هنرمند در خلق آثارخود با گذر از طبيعت گرايي رو به سوي انتزاع گذاشت وكوشيد با بهره گيري از آنچه در محيط زندگي اش مي گذرد، به نوعي بيان تصويري ساده و انتزاعي برسد. بيان انتزاعي كه گويي داراي قواعد و حساسيت هاي خاص بصري است. يكي از الگو هاي اين گرايش را مي توان در نقوش سفالينه هاي ايران باستان جست وجوكرد. مطالعه و بررسي اين نقوش و سير حركت آن به سوي انتزاع بيانگر نقش انديشه، اعتقادات و همچنين ارزش ها و معيارهاي موجود در اين آثار است. نتايج اين پژوهش نشان داد كه نقوش سفالينه هاي ايران باستان در ادامه گسترش و تحول خود به تدريج از آفرينش نقوش طبيعي فاصله مي گيرد و به جاي پرداختن به جزئيات طبيعت، راه تجريد را مي پيمايد. اين تمايل به انتزاع در نقوش داراي نتايجي است كه آثار بسياري از نقاشان معاصر به ويژه هنرمندان شيوه آپ آرت را به آن ها نزديك مي كند.گرايشي كه در سال هاي 1960 تا 1970 تحت عنوان نقاشي بصري يا شبكيه به نوعي انتزاع گرايي مبتني بر سامان دهي اشكال هندسي با تاكيد بر تاثيرات ديداري و حركت نگاه در پهنه اثر توجه دارد. در اين مقاله وجوه مشترك در گرايشات انتزاعي و همچنين تشابه موجود در نقوش سفالينه هاي ايران باستان و آثار آپ آرت مورد بررسي قرار گرفته است. تحقيق پيش رو به روش توصيفي، تحليلي و گردآوري اطلاعات آن به روش كتابخانه اي انجام شده است.