نقاط عطف در گرايش به سمت معماري غرب در ساختمان هاي تهران

Turning points toward western architecture in the buildings of tehran

عليرغم آنكه معماري در ايران سابقه چند هزار ساله دارد ولي معماري امروز كشور و بالاخص تهران تحت تاثير معماري ديگري يه نام معماري غرب است. پرسش اصلي در اين تحقيق اين اسث كه زمان آغاز اين تحول و گرايش از سنت معماري ايران به سمت معماري غرب در ساختمان هاي تهران از چه زماني و در چه بتايي آغاز شده است. محدوده زماني اين پژوهش از تاريخ پاينختي شهر تهران در سال 1200 ه .ق.تا پايان ساطنت سلسله قاجاريه در ايران در سال 1343 ه ق. است. در ابندا مرور متون و سيس پنجاه و سشت ساختمان شاخ در دوره قاجاريه در تهران از نظر تاثير معماري خرس بر آنها مجريهر قطبل شده‌ است: نهايتا اطلاعات و تحليل مربوط به پيج ساختمان كه از نظر زمان احداث و يا تغيير سبك و شيوه معماري داراي اهميت بيشتري بوده تشريح شده است. از طرح تحقيق كيفي به منظور شناخت ماهيت و هوبت پديده جهت توصيف و استنباط آن پديده استفاده شده است. براي كسب صحت و اعتبار اين تحقيق» چهار روش كه زير مجموعه طرح تحقيق كيفي هستند مورد استفاده قرار گرفته است.اين چهارروش عبارتند از تحقيق موردي و زمينه اي تحقيق پديدار شناسانه تحقيق فرهنگ و قوم‌شناسي و تحقيق تاريخي.حاصل يافنه هاي اين تحقيق مبين اين مطلب است كه در ساختمان هاي دوره قاجاريه در گرايش به سمت معماري شرب دو نقطه عطف مهم وجود دارد. نقطه عطف اول مدرسه دارالفئون است.در طرح ساختمان اين مدرسه براي اولين بار در تهران: نمادهاي معماري نو كلاسيك غرب با معماري سنتي ايران تلفيق شده‌است. نقطه عطف دوم قصر ياقوت است,براي آولين بار طرح‌بناي اين قصر اسلا بر اساس الگوهاي غرب طراخي شده است.