الگوي توانمندسازي عمومي فرماندهي در صحنه جنگ‌هاي آينده جمهوري اسلامي ايران

ماهيت جنگ همواره در حال تغيير و تحول بوده و سرعت اين تغيير در عصر حاضر از هر زمان ديگري بيشتر بوده است و با گذر زمان و پيشرفت فناوري صحنه‌هاي جنگ پيچيده‌تر و گسترده‌تر مي‌گردند؛ همين تغييرات نياز به مطالعه در خصوص جنگ‌هاي آينده و توانمندي‌هاي مقابله با آن را مخصوصاً در حوزه فرماندهي ضروري‌تر مي‌نمايد. هدف اين تحقيق تبيين و ارائه ابعاد و مولفه‌هاي الگوي توانمندسازي عمومي فرماندهي در صحنۀ جنگ‌هاي آينده جمهوري اسلامي ايران است. اين تحقيق از حيث جهت‌گيري كاربردي و حيث هدف توصيفي اكتشافي و از نوع تركيبي (كيفي كمي) مي‌باشد. ابتدا به روش تحليل محتوا و با مطالعه پيشينه و ادبيات نظري و مصاحبه با خبرگان، و كدگذاري باز، توانمندسازهاي فرماندهي در صحنه جنگ‌هاي آينده شناسايي و سپس با استفاده از پرسشنامه محقق‌ساخته و تحليل عاملي اكتشافي، شاخص‌هايي كه بار عاملي مورد قبول را داشته‌اند، تعيين شدند؛ سپس مقوله‌بندي و كدگذاري محوري شاخص‌هاي دسته‌بندي شده با استفاده از نظر خبرگان انجام شد. جامعه آماري تحقيق شامل اساتيد و دانش آموختگان دانشگاه عالي دفاع ملي به تعداد 199 نفر بوده و تعداد نمونه با استفاده از فرمول كوكران به تعداد 85 نفر برآورد شده است. در نتيجه تحقيق چهار بعد اصلي اثرگذار بر توانمندسازي عمومي فرماندهي در صحنه جنگ‌هاي آينده شامل تحليل راهبردي(با هفت شاخص)، دانش و مهارت راهبردي(با سه شاخص)، بصيرت فرماندهي ( با سه شاخص)، تصميم گيري راهبردي (با دو شاخص) ارائه گرديده است.