بررسي چگونگي كاربست الگوي باغ ايراني به مثابه فضاي عمومي شهري راهكاري جهت احياي باغ ايراني با كاربرد تكنيك فرآيند تحليل سلسله مراتبي AHP

در دهه هاي اخير توسعۀ عمودي شهرها ناشي از محدوديت زمين شهري و به تبع آن كمبود فضاهاي باز و سبز كافي در شهرها در كنار تغييرات حاصل شده در ساختار اجتماعي كشور سبب توجه برنامه ريزان و طراحان شهري به تأمين فضاي سبز و فضاي عمومي مورد نياز شهرها گرديد. به عنوان راه حلي شتاب زده، الگوي پارك هاي غربي با تصور پاسخ گويي به هر سه نياز، به عنوان الگوي غالب طراحي فضاهاي سبز عمومي شهري مورد استفاده قرار گرفت. در اين شتاب، باغ ايراني كه همواره در طول تاريخ ايران به عنوان الگوي رايج منظرسازي مورد استفاده قرار مي گرفته و پژوهش هاي بسياري در ابعاد گوناگون زيبايي شناختي، روان شناسي، معنايي و پايداري آن ها انجام گرديده است، زير سايۀ پاركهاي غربي قرار گرفت. تحقيق پيش رو با هدف پاسخگويي به اين سؤال مطرح مي شود كه چگونه مي توان از الگوي باغ ايراني به جاي پارك هاي غربي جهت تأمين فضاهاي سبز عمومي شهري استفاده نمود؟ اين هدف با بررسي ويژگي ها و معيارهاي فضاهاي عمومي و مقايسۀ تطبيقي آنها با خصوصيات كالبدي و فعاليتي باغ ايراني محقق خواهد شد. تحقيق در گام نخست به شيوۀ تحليلي به بررسي ميزان پاسخگويي الگوي پارك هاي غربي به شرايط اجتماعي، اقتصادي و اقليمي ايران خواهد پرداخت. سپس به دليل نياز به بررسي علمي قابليت كاربست ويژگي هاي فضاهاي شهري در باغ ايراني از تكنيك فرآيند تحليل سلسله مراتبي ( AHP )استفاده خواهد شد. نتيجه آنكه الگوي باغ ايراني، با پذيرش تغييرات كالبدي و فعاليت هاي اجتماعي متناسب آن، مي تواند جايگزين مناسبي براي پارك هاي غربي به عنوان فضاي سبز عمومي شهري باشد تا از اين طريق هم به اهداف فضاهاي عمومي شهري پاسخ داده شود و هم با اعطاي كاركرد و فعاليت مجدد به الگوي باغ هاي ايراني گامي درخور جهت معاصرسازي و احياي آن برداشته شود.