جنبش سقاخانه؛ انكشاف و گشودگي تمهيدات و شگردهاي زيبايي شناختي هنرهاي كهن، قومي و سنتي ايران

كاربست عناصر تصويري و جلوه هاي بصري هنرهاي كهن، قومي و سنتي در آثار سقاخانه اي ها مورد وثوق همگان است. اما در اين التفات، نوع نظرگاه و چگونگي كاربست، اهميت ويژه اي مي يابد. گفتمان هويت و سايه سنگين آن در دهه هاي اخير بر جامعه «نقد هنري»، تاثير عميقي در عدم گشودگي معيارهاي زيبايي شناسي واقعي اين جنبش داشته است. لذا تشبث به ميراث گذشتگان را وجهي شعارزدگي و نگرش در سطح ارزيابي كرده اند. اين پژوهش با نگرش نقد «زيبايي شناسي» جنبش سقاخانه؛ ارزش هاي خودبسنده آثار ايشان را كه تحت سيطره نقدهاي «ماهيت پندارانه» معطوف به «هويت گرايي صرف» است؛ مهجور و ناگشوده مي يابد. لذا مي كوشد با معرفي چگونگي نگرش اين هنرمندان به ميراث هنري گذشتگان كه بيشتر در كنش «كشف و گشودگي» «شگردها و تمهيدات زيبايي شناسانه» آن مواريث جستني است، هم به واكاوي ارزش هاي زيبايي شناسانه هنرهاي مورد التفات ايشان پرداخته و به ساخت هاي هميشگي «هنر ايران» اشارتي كرده باشد و هم «گوهر ناب فرم و اشكال هنري» آثار ايشان كه در «تجربه زيبايي شناختي» انديشه هنرمندانش نهفته مي باشد را به بوته نقد و نظر بنشاند. به نظر مي رسد پرويز تناولي در اين جنبش نقشي تعيين كننده داشته باشد، از همين روي اين پژوهش بر آثار وي تاكيد بيشتري دارد