تجلي آيين ور در نگاره گذر سياوش از آتش

بي شك با توجه به آنكه انگاره هاي شكل گرفته در هر تمدني ريشه در اعتقادات و تفكرات آن دوران دارد و از طرفي رمزگشايي هنر برآمده از اين اعتقادات، بدون شناخت اين باورها ممكن نيست، در اين مقاله كوشش شد تا با تعمق در يكي از كهن ترين باورهاي بشري به نام «آيين ور»، چگونگي نمادپردازي اين تفكر را در هنر تصويرگري ايراني بازجست. اين باور كهن، گونه اي از داوري و آزمون است كه در محاكمات پيچيده صورت مي پذيرفت و آن جا كه به دليل كم بودن قراين و مدارك، قضاوت ناممكن مي نمود از عناصر طبيعت استعانت جسته مي شد. در ميان رواياتي كه در بردارنده مضامين ور هستند، «گذر سياوش از آتش» يكي از نام آشناترين آنهاست و به همين جهت در اين نوشتار يك نگاره با اين مضمون مورد تحليل قرار گرفت و چگونگي تجلي باور ور در آن بررسي و تلاش شد تا با رمزگشايي اعتقاد به آيين ور و جايگاه آتش در دوران كهن به روش تحقيق كيفي و مقايسه اي به شناختي هر چه عميق تر از نوع نگرش اداور گذشته و بالخص هنرمند نگارگر دست يافت. نتيجه آن كه شايد ريشه هاي باور ور در طول تاريخ رنگ باخته باشد، اما تجلي آن در هنر تصويرگري، همواره به صورت يك سنت باقي مانده است.