نقش محوري مينيماليسم در پايان دوران مدرن و بكارگيري نور در آثار دن فلاون

قرن بيستم تجربيات متفاوتي را در زمينه هنر و انديشه به همراه دارد. پس از جنگ جهاني دوم، جهان در رويارويي با تغييرات گسترده اي در زمينه هاي فلسفي، هنري، سياسي و اجتماعي قرار مي گيرد و تمامي اصول مدرنيسم را به چالش مي كشد. در اين اثنا مجسمه سازي مينيماليسم با رويكردي انتزاعي كه از مهم ترين دستاوردهاي هنر مدرن به شمار مي آيد، با مفاهيمي نو از درون نقاشي سر بر مي آورد. اين جنبش با تاكيد بر نقش مخاطب به جاي مولف، نگاه تازه اي را در هنرهاي بصري مطرح مي كند. آثار هنري مينيماليسم فاقد نماد گرايي هستند، آثاري كه با استفاده از توليدات كارخانه و با تكيه بر روند آن، زاييده عصر توليد انبوه ناشي از انقلاب صنعتي به شمار مي آيند. دن فلاون از تاثير گذارترين هنرمندان مينيماليست است كه با انتخاب لامپ هاي فلورسنت صنعتي آثار منحصر به فردي را به نمايش مي گذارد. او با چيدمان هاي نوري بر فضاي معماري تاثير گذاشته و موجبات هنر نوري را فراهم مي آورد. اين نوشتار، مينيماليسم را نقطه عطفي در روند هنري قرن بيستم معرفي مي كند و با نگاهي به مباحث نظري پيرامون آن به تحليل مفاهيم و مباني اين جنبش در آثار فلاون مي پردازد.