شيوه هاي ايجاد ظنر كلامي در آثار نيل سايمون: بررسي مورد نمايشنامه هاي شايعات و گمشده در يانكرز

نام نيل سايمون در حوزه ادبيات نمايشي طنز آمريكا،نامي محبوب و آشناست.سايمون به مدد ذهن جستجوگر و طنز كلامي شيرين خود،موفق شده است تا خود را به چهره اي محبوب در ادبيات نمايشي تبديل كند؛چهره اي كه هم در بين منتقدان پذيرفته است و هم در بين مخاطبان عام،نويسنده اي كه هم در تئاتر شناخته شده است و هم در سينما،اين مقاله در چارچوب نگرشي زبانشناختي،به بررسي شيوه هايي مي پردازد كه از رهگذر آنها،سايمون طنز كلامي و انتقادي خود را شكل مي دهد.در اين مقاله پس از تعريف طنز كلامي و نظريه هاي سه گانه موجود در مطالعات طنز كلامي،اين مفهوم در دو حوزه كلان"معنا شناسي"و"كاربرد شناختي"زبان مطالعه شده است.در حوزه معناشناسي،"ابهام"(و سطوح مختلف آن)،"تناقض"،همان گويي"،"اغراق"و"استعاره"به عنوان عوامل ايجاد طنز بررسي شده اند،و در حوزه كاربرد شناختي زبان،به شيوه هاي خلق طنز كلامي از رهگذر"تفسير مرجع شاخص ها"،"تلميح"،"ساخت گفتماني"،"به هم زدن قواعد نوبت گيري"،"نقض اصول همكاري گرايس"و"برهم زدن پيش انگاري"پرداخته شده است.پس از تبيين اين ملاحضات نظري،با محك زدن موارد فوق الذكر بر روي نمايشنامه هاي شايعات و گمشده در يانكرز اثر نيل سايمون،تلاش شده است تا الگوي غالب اين نمايشنامه نويس در خلق فضاهاي طنزآميزش معرفي گردد.