سياستگذاري ارتباطات در عصر شبكه و جنبش‌هاي اجتماعي

سياستگذاري ارتباطات مبتني بر چگونگي پيوند تكنولوژي، قدرت و شبكه‌هاي اجتماعي است. شبكه‌هاي اجتماعي جديد از قابليت منحصربه­فردي براي سازمان‌دهي جنبش‌هاي اجتماعي برخوردارند. سياستگذاري ارتباطات مبتني بر چگونگي درك، تحليل و مديريت مؤثر پديده‌هاي اجتماعي، منطقه‌اي و بين‌المللي خواهد بود. در اين فرايند، مردم سوژة اصلي نظام‌هاي سياسي، ساختار اطلاعاتي و ضرورت‌هاي امنيت‌سازي محسوب مي‌شوند. هر يك از نهادهاي يادشده تلاش دارد تا كنترل ادراك را در فضاي سوژه‌يابي اجتماعي انجام دهد. در اين مقاله تلاش مي‌شود تا رابطة بين سياستگذاري ارتباطات، شبكه‌ها و جنبش‌هاي اجتماعي تبيين گردد. به­طبع چنين فرايندي، بخشي از سازوكارهاي مربوط به «سياست فرهنگي» خواهد بود. در اين فرايند، رسانه‌ها نقش تعيين‌كننده‌اي در سازماندهي افكار عمومي خواهند داشت. شبكه‌اي شدن ساختار اجتماعي زمينه‌هاي لازم براي كنش جمعي، كنش مشاركتي و ايجاد رابطه‌اي ارگانيك بين اركان مختلف نظام سياسي، اجتماعي و بين‌المللي را اجتناب‌ناپذير مي‌سازد. اين فرايند نشان مي‌دهد كه در عصر شبكه‌ و جنبش‌هاي اجتماعي، الگوي كنش حكومت، ماهيت دگرگون‌شونده، تغييريابنده، هويتي و رقابتي پيدا كرده است. پرسش اصلي مقاله آن است كه سياستگذاري ارتباطات در جامعة شبكه‌اي داراي چه ويژگي، كاركرد و پيوندهايي با جنبش‌هاي اجتماعي است؟ فرضية مقاله آن است كه سياستگذاري ارتباطات در عصر شبكه‌اي تابعي از سياست فرهنگي، چگونگي كنش شبكه‌اي و جنبش‌هاي اجتماعي خواهد بود. براي تبيين اين مقاله از رهيافت ارتباطات و شبكه استفاده مي‌شود. چنين رويكردي، اولين‌بار توسط «مانوئل كاستلز» مطرح شد. كاستلز در صدد بود تا نشان دهد كه جنبش‌هاي اجتماعي حاصل فضاي شبكه‌اي بوده و دولت‌ها براي كنترل سياست و معادلة قدرت، از الگو و سازوكارهاي مربوط به سياستگذاري ارتباطات استفاده مي‌كنند.