سياستگذاري امنيتي ايران در قبال منازعات خاورميانه پس از بهار عربي (2018-2011)

به دنبال وقوع شورش­ها و اعتراضات در خاورميانه پس از 2011 نشانه­هايي از تحول و دگرگوني در سياستگذاري امنيتي بازيگران منطقة خاورميانه پديدار شده است. سياست امنيتي ايران كه برايندي از نقش عوامل داخلي و خارجي است، به­سرعت تحت تأثير تحولات مزبور قرار گرفت. در اين ارتباط، پژوهش حاضر تلاش مي­كند به واكاوي سياستگذاري امنيتي ايران در دوران بعد از تحولات انقلابي خاورميانه بپردازد و در اين خصوص به بررسي موردي تحولات بحرين، عراق، يمن و سوريه مبادرت نمايد. در عين حال، مي­كوشد تا نسخه­اي تجويزي براي بهبود سياستگذاري امنيتي ايران ارائه دهد. بر اين مبنا، پرسش اصلي مقاله حاضر اين است كه سياستگذاري امنيتي ايران در قبال تحولات اخير خاورميانه از چه ماهيت و مختصاتي برخوردار بوده و چنين رويكردي از منظر آسيب­شناختي چه پيامدهايي را به­دنبال خواهد داشت؟ به­منظور پاسخ به اين پرسش و دستيابي به اهداف پژوهش با بهره­گيري از مفهوم امنيت جامع و لحاظ نمودن مقدورات ملي و گفتمان امنيتي غالب در منطقة خاورميانه تلاش مي­شود تا تبييني تئوريك از پيامدهاي سياست منطقه­اي ايران ارائه گردد. يافته­هاي مقاله نشان مي­دهد كه سياستگذاري امنيتي ايران پس از تحولات اخير خاورميانه مبتني بر حفظ و گسترش نفوذ منطقه­اي بوده و براي اين منظور طيف متنوعي از سازوكارهاي ديپلماتيك، نظامي- مستشاري، سياسي و اقتصادي مورد استفاده قرار گرفته است. پژوهش حاضر توصيفي- تحليلي بوده و اطلاعات موردنياز نيز به روش    اسنادي-كتابخانه­اي گردآوري خواهد شد.