كليدواژه :
خوزستان , TOPSIS , محروم , توسعه , رتبه‌بندي
چكيده فارسي :
امروزه كشورهاي در حال توسعه به منظور تقويت زيربناهاي اقتصادي- اجتماعي، رهايي از وابستگي، رفع عدم تعادل هاي منطقه اي و در نهايت نيل به توسعه منطقه اي پايدار، نيازمند شناسايي و نحوة توزيع امكانات، تسهيلات و منابع مي باشند. بنابراين، ابعاد گوناگون و پيچيدگي موضوع ضرورت شناخت ميزان توسعه را بيان مي كند. پژوهش حاضر با ماهيت نظري- كاربردي و روش مطالعه آن، تركيبي از روش هاي توصيفي– تحليلي بوده كه هدف اصلي آن، شناخت ميزان توسعه يافتگي استان خوزستان در شاخص هاي تركيبي مي باشد. اطلاعات آماري شاخص هاي منتخب به تفكيك شهرستان در سال 1389 به روش كتابخانه اي جمع آوري و با استفاده نرم افزارهاي GIS و Excelدر قالب مدل TOPSIS مورد تجزيه و تحليل قرار گرفته است. نتايج پژوهش نشان مي دهد: ميزان توسعه و فقر در تمام شهرستان استان يكسان نمي باشد، زيرا مقدار TOPSIS به دست آمده در شهرستان اهواز برابر 0/926 درصد به عنوان توسعه يافته ترين شهرستان استان، ميانگين مقدار TOPSIS شهرستان هاي ايذه، بندر ماهشهر، شوش، شوشتر، انديمشك، آبادان، شادگان، دزفول و بهبهان برابر 0/176 درصد داراي وضعيت نيمه توسعه، ميانگين مقدار TOPSIS شهرستان هاي دشت آزادگان، باغ ملك، رامهرمز، خرمشهر، مسجد سليمان و اميديه برابر 0/092 درصد به عنوان شهرستان هاي نيمه محروم و در نهايت ميانگين مقدار TOPSIS شهرستان هاي لالي، گتوند، انديكا، هويزه، هنديجان، رامشير و هفتگل برابر 0/032 درصد به عنوان شهرستا نهاي محروم (برخورداري از حداقل شاخصهاي مثبت و حداكثر شاخص هاي منفي مورد مطالعه) را در استان دارا مي باشند.
چكيده لاتين :
Nowadays, to reinforce their socio-economic infrastructure, to set themselves free from dependence on other nations, to overcome regional imbalances and finally, to move towards sustainable regional development, countries need to first recognize their resources and facilities, and then take initiatives to change their distribution to maximize efficiency. Given that this is a multi-faceted and complex endeavor, it is crucial to first have some idea of the level of development prior to setting up and implementing due developmental policies. The chief objective of this study was to investigate and evaluate the level of development of the cities in Khuzestan province. Adopting both a theoretical and applied orientation, this study combined descriptive and analytic research methods. To this end, for each city, the statistical data needed for selected variables of the study were accessed using published library sources. TOPSIS model was used for data analysis in GIS & Excel packages. Major findings of the study include, first, cities in Khuzestan province enjoy differing degrees of development and of access to resources. Secondly, based on TOPSIS model applied to selected variables the following indexes were obtained for four sets of cities, namely; developed, semi-developed, semi-deprived, and under-developed cities: Ahvaz as the most developed city with an index of .926 in TOPSIS Model comprised the first category of cities. Semi-developed cities included Eizeh, Bandar Mahshar, Shoosh, Shooshtar, Andimeshk, Abadan, Shadegan, Dezfoul and Behbahan with an index of .176 in Topsis Model. The third category of cities, which include Dashte Azadegan, Baghmalek, Ramhormoz, Khoramshar, MasjedSoleyman and Omidieh, had an index of .092 in Topsis Model. Finally, the following cities went into the deprived category of cities with an index of .032 in TOPSIS Model: Lali, Gotvand, Andika, Hovizeh, Hendijan, Ramshir and Haftgel.
