پديد آورندگان :
آفريد، مهرداد دانشگاه علوم پزشكي شيراز , حيدري، مريم دانشگاه علوم پزشكي شيراز , اسدي، مهسان دانشگاه علوم پزشكي بوشهر
كليدواژه :
ESR , اينترفرون گاما , رتينوپاتي ديابتي , ديابت
چكيده فارسي :
زمينه: ديابت يكي از شايع‌ترين بيماري‌هاي متابوليكي در جهان است كه عوارض متعددي دارد، يكي از شايع‌ترين عوارض آن درگيري چشمي و يكي از عوارض چشمي آن آسيب شبكيه يا رتينوپاتي ديابتي مي‌باشد. مكانيزم ايجاد كننده اين عارضه با توليد عروق جديد در شبكيه و التهاب ناشي از آن اتفاق مي‌افتد كه عواملي مانند فاكتور رشد عروق جديد (VEGF) نقش بسيار مهمي در پيشروي و شروع اين فرآيند دارند. در سال‌هاي اخير در مطالعات متعددي نقش ساير عوامل خصوصاً اثرات سيستم ايمني در ايجاد اين بيماري مورد مطالعه قرار گرفته و از آنجايي كه اينترفرون‌ها در تنظيم فعاليت‌هاي سيستم ايمني نقش دارند. در اين مطالعه ارتباط بين سطح سرمي اينترفرون گاما و رتينوپاتي ديابتي مورد بررسي قرار گرفته است.
مواد و روش‌ها: در اين مطالعه 42 بيمار ديابتي نوع 2 مبتلا به رتينوپاتي ديابتي و 41 بيمار مبتلا به ديابت نوع 2 فاقد رتينوپاتي كه از نظر جنسي و سني همسان بودند به‌عنوان گروه‌هاي مورد و شاهد انتخاب شدند. اين افراد در 3 ماه گذشته سابقه ابتلا به عفونت‌هاي شديد باكتريايي، ويروسي و يا انگلي، انجام عمل جراحي چشمي و غيرچشمي و استفاده از داروهاي سركوب كننده ايمني را نداشتند. پس از گرفتن فشارخون سيستولي و دياستولي از بيماران نمونه خون و ادرار از آنان تهيه شد و آزمايشات براي شمارش كامل سلول‌هاي خوني، LDL، HDL، تري‌گليسيريد، كلسترول توتال، پروتئين ادراري، قندخون ناشتا، هموگلوبين A1c،ESR ، CRP، BUN، كراتينين و اينترفرون گاما انجام شد و داده‌ها توسط نرم‌افزار SPSS ويرايش 18 مورد تحليل آماري قرار گرفت.
يافته‌ها: از 83 بيمار با ديابت نوع 2، 42 بيمار در گروه مورد و 41 نفر در گروه شاهد يا كنترل بودند و بازه سني بيماران بين 78-41 سال بود. ميانگين سني در گروه مورد 866/6±69/59 و در گروه كنترل410/7±71/58 سال به دست آمد. هر دو گروه از نظر سن و جنس طبق روش‌هاي آماري همگن بودند. سطح سرمي اينترفرون گاما با وجود اينكه در گروه مورد بيشتر از گروه كنترل بود اما از نظر آماري معنادار نبود (05/0P>). تعداد گلبول‌هاي سفيد خون، LDL، كلسترول توتال، قندخون ناشتا،CRP ، كراتينين، HDL و فشارخون دياستولي، هيچ‌كدام اختلاف معناداري ميان دو گروه نداشتند (05/0P>). بر اساس مدل رگرسيون لجستيك، شانس ابتلا به رتينوپاتي در مصرف كنندگان انسولين حدوداً 8 برابر بيشتر از مصرف كنندگان داروهاي خوراكي بود.
نتيجه‌گيري: تحليل آماري به طور كلي ارتباطي معنادار ميان سطح سرمي اينترفرون گاما و رتينوپاتي ديابتي حتي در مدل رگرسيوني نشان نداد. يكي از فاكتورهايي كه بين دو گروه تفاوت معناداري داشت مصرف انسولين بود. البته مطالعات بيشتري جهت يافتن نقش عوامل ايميونولوژيك در ايجاد رتينوپاتي ديابتي لازم است.
چكيده لاتين :
Background: In recent years, numerous studies have addressed the role of other factors, especially the immune system, on developing diabetic retinopathy. Given the role of interferons in regulating immune system activities, the present study was conducted to investigate serum levels of interferon-gamma in patients with diabetic retinopathy.
Materials and Methods: The present research was conducted on 42 patients with type 2 diabetes and diabetic retinopathy in the case group and 41 patients with only type 2 diabetes in the control group. The two groups were matched in terms of age and gender. In the previous three months, the participants had not developed severe bacterial, viral or parasitic infections, not undergone ocular and non-ocular surgeries and not taken immunosuppressants. After measuring the patients’ systolic and diastolic blood pressures, their urine and blood samples were collected for the laboratory analysis of CBC, LDL, HDL, TG, total cholesterol, proteinuria, FBS, HbA1c, ESR, CRP, BUN, Creatinine and interferon gamma. The data collected were statistically analyzed in SPSS-18.
Results: Out of 83 patients aged 41-78 years with type 2 diabetes, 42 patients were assigned to the case group and 41 to the control group. The mean of age of the case group was 59.69±6.866 years and that of the controls 58.71±7.410. Based on statistical methods, the two groups were matched in terms of age and gender. Although serum levels of interferon gamma were higher in the case group compared to in the controls, the difference was statistically insignificant (P>0.05). No significant differences were also observed between the two groups in terms of WBC, LDL, total cholesterol, FBS, CRP, Creatinine, HDL and diastolic blood pressure (P>0.05). According to the logistic regression model, the risk of developing retinopathy was approximately 8 times higher in the insulin users compared to in those using oral medicines.
Conclusion: The statistical analysis and regression model did not suggest significant relationships between serum levels of interferon gamma and diabetic retinopathy. The two groups were significantly different in terms of insulin consumption. Further studies are recommended to be conducted to find the role of immunological factors in developing diabetic retinopathy.
