راهبردهاي كاهش فقر شهري با تاكيد براجتماعات محلي (مورد پژوهـي: محله بي سيم شهر زنجان)

فاقد عنوان و چكيده لاتين

سكونت گاههاي غير رسمي نماد فضائي و كالبدي فقر در فضاهاي شهري است. فقر شهري مجموعه اي از فقر انتقال يافته توسط مهاجران به شهر و نيز فقر توليد شده توسط جابجايي هاي درون شهري را در بر مي گيرد. يكي از راهبردهاي بهبود فقر شهري توجه به اجتماعات محلي است. رويكرد توجه به اجتماعات محلي طي دهه 1990 به طور جدي با پيشگامي بانك جهاني در تحقق بخشيدن به اهداف كاهش فقر شهري به كار گرفته شد. توجه عمده اين رويكرد معطوف به عملكرد و واكنش بخش مردمي است و به عنوان نظامي مشاركت جو، هدايت كننده و تسهيل گر توسعه محلي در سكونت گاههاي غير رسمي است. در اين جهت هدف از تحقيق حاضر بررسي چالشهاي فقر شهري در سكونت گاه غير رسمي در محله بي سيم زنجان و ارائه راهبردهاي اجتماعات محلي بوده است كه از روش توصيفي تحليلي استفاده شده است ونيز روش گردآوري اطلاعات اسنادي و ميداني است كه با استفاده از آزمون هاي آماري پارامتري وناپارامتري شاخص هاي تحقيق بر روي 380 نفر از سرپرستان خانوار مورد ارزيابي واقع شد. نتايج تحليل آماري از شاخص هاي مورد بررسي بيانگر شرايط نامساعد اقتصادي، اجتماعي و كالبدي و دسترسي به خدمات شهري در محدوده مورد مطالعه است. همبستگي پيرسون بين عدم مشاركت و فقر شهري برابر با 121٪ ارزيابي شده است. نتايج آماري نشان داد كه توجه به ديدگاه مردم با ضريب 0٫43=Beta و تعامل و مشاركت مردم در تصميم گيري و اجراي برنامه ها (2/9=t) ، توجه به رويكرد برنامه هاي اجتماع محور را در سياست هاي كاهش فقر شهري ضروري مي سازد.