تزريق رتروسپتال استروييد در بيماران مبتلا به افتالموپاتي تيروييد وابسته يا مقاوم يا دچار عارضه پردنيزولون خوراكي

Orbital Steroid Injection for Active Thyroid Ophthalmopathy Resistant to or Dependent on Systemic Steroids

هدف: بررسي اثر تزريق استروييد در فضاي رتروسپتال اربيت در بيماران مبتلا به افتالموپاتي فعال تيروييد كه به استفاده از استروييد سيستميك مقاوم بودند، يا با قطع استروييد عود كرده و يا دچار عوارض سيستميك ناشي از استروييد شده بودند. روش پژوهش: اين مطالعه آينده‌نگر روي 31 چشم از 17 بيمار مبتلا به افتالموپاتي فعال تيروييد صورت گرفت كه داراي رتبه فعاليت بيماري 3 يا بيش‌تر و از نظر شدت در مرحله 3 يا بالاتر بودند ولي دچار نوروپاتي فشارنده و كراتوپاتي اكسپوژر شديد نبودند. تمامي بيماران تاريخچه استفاده استروييد سيستميك و عدم پاسخ مناسب و يا عود بيماري با قطع استروييد و يا عوارض ناشي از مصرف استروييد داشتند. تركيبي از استروييد طولاني اثر به صورت 20 ميلي‌گرم تريامسينولون و استروييد كوتاه‌اثر به صورت 4 ميلي‌گرم دگزامتازون به فضاي رتروسپتال حدقه در بالا و پايين 4-3 مرتبه به فواصل يك ماه تزريق شد. بيماران به طور دوره‌اي پس از تزريقات و حداقل به مدت 3 ماه از آخرين تزريق معاينه شدند و در صورت بهبود التهاب، جراحي‌هاي ترميمي در موارد مورد نياز انجام شد. يافته‌ها: متوسط فعاليت بيماري قبل از تزريق‌ها (CAS) معادل 1/3±5/2 بود كه در پايان چهارمين تزريق به 1/2±1/6 كاهش يافت. رتراكشن پلك بالا در 100 درصد و پلك پايين در 68/2 درصد از چشم‌ها يك ميلي‌متر يا بيش‌تر بهبود يافت. لاگ‌افتالمي در 64/3 درصد از پلك‌ها يك ميلي‌متر يا بيش‌تر بهبود يافت. استرابيسم در يكي از 5 بيمار مبتلا برطرف شد و بيش‌ترين بهبود در حركت چشم به سمت بالا مشاهده شد. متوسط بهبود بيرون‌زدگي چشم 1/1±1/2 ميلي‌متر بود. ديد بيماران تغيير چشمگيري نداشت. اكيموز پلك‌ها و خونريزي زير ملتحمه در 6/5 درصد دفعات تزريق‌ها مشاهده شد و در 8/8 درصد چشم‌ها افزايش فشار چشم پس از تزريق اتفاق افتاد كه به درمان طبي به خوبي پاسخ داد. نتيجه‌گيري: تزريق استروييد در فضاي حدقه مي‌تواند در فرم‌هاي فعال افتالموپاتي تيروييد در بيماراني كه به استروييدهاي سيستميك مقاومند و يا با قطع آن، دچار عود مي‌شوند و به عبارتي به استروييد وابسته شده‌اند و يا دچار عوارض سيستميك استروييد شده‌اند به كار رود. ميزان فعاليت بيماري، رتراكسيون پلك، لاگ افتالموس، حركات چشم و پروپتوز با اين درمان بهبود مي‌يابند ولي ديد تغييري نمي‌كند.

Purpose: To evaluate the effect of orbital steroid injection in patients with active thyroid ophthalmopathy resistant to or dependent on systemic steroids, or with complications related to systemic steroids. Methods: This prospective study was conducted on 31 eyes of 17 patients affected with active thyroid ophthalmopathy and clinical activity score of 3 or more without compressive optic neuropathy or overt exposure keratopathy. All subjects had a history of previous systemic steroid use with steroid resistance or dependence, or had developed complications related to steroids. A combination of steroids including triamcinolone 20 mg and dexamethasone 4 mg was injected in the upper and lower retroseptal orbital spaces 3 or 4 times at 1 month intervals. The patients were examined periodically after the injections and at least 3 months after the last injection; if the disease became quiescent, surgical procedures would be performed as needed. Results: Mean preinjection clinical activity score (CAS) was 5.2±1.3, which was reduced to 1.6±1.2 after the 4th injection (p<0.001). Upper and lower lid retraction improved in 100% and 68.2% of affected eyes for 1 mm or more; lagophthalmos improved significantly in 64.3% of the cases, and strabismus completely resolved in 1 of 5 affected patients and the most significant improvement was observed in supraduction. Mean improvement in proptosis was 1.2±1.1 mm. Visual acuity did not significantly change after the injections. Eyelid ecchymosis and/or subconjunctival hemorrhage was seen in 6.5% of eyes and intraocular pressure rise occurred in 8.8% of eyes, which responded to topical medications. Conclusion: Orbital steroid injections can be used for treatment of active thyroid ophthalmopathy when the patient is resistant to or dependent on systemic steroids, or has developed complications of systemic steroids. CAS, lid retraction, lagophthalmos, ocular movements, and proptosis improved after treatment, but visual acuity was unaffected.