ارزيابي ميزان آسيب پذيري بافت هاي شهري در حملات موشكي از منظر پدافند غيرعامل و ارائه راهكارهاي مناسب جهت تخليه و اسكان در مواقع بحران

امروزه در همان ساعات اوليه جنگ، شهرها آماج حملات گوناگون قرار مي‌گيرند و اغلب اين كار توسط حملات نظامي صورت مي‌گيرد. لذا لزوم اتخاذ تدابيري كه بر مبناي آن‌ها بتوان آسيب‌هاي ناشي از حملات نظامي در مناطق شهري را كاهش داد، به شدت احساس مي‌شود. تلاش‌هاي غيرنظامي كه امروزه به نام پدافند غيرعامل شهرت يافته‌اند، يكي از مورد توجه­ ترين مباحث در خصوص كاهش آسيب‌پذيري شهرها و مراكز استاني در زمان بروز جنگ‌ها هستند. در كنار دانش پدافند غيرعامل، شهرسازي به عنوان يك دانش كاربردي مي‌تواند از طريق محورهاي تخصصي در كاهش اثرات حملات نظامي موثر واقع شود كه در اين بين مي‌توان به نقش كاربري اراضي، مراكز ثقل، سلسله مراتب شهري، زيرساخت‌ها، شبكه ارتباطي، مجموعه‌هاي مسكوني، تأمين فضاهاي امن و فضاهاي باز اشاره نمود. در اين پژوهش از محدوده داخلي رينگ اول شهر همدان به عنوان محدوده مطالعاتي استفاده شده است. اين ناحيه در اكثر طرح‌هاي فرادست به عنوان بخش مهمي از هسته مركزي شهر همدان معرفي شده است و به علت استقرار طيف وسيعي از كاربري‌هاي مهم شهري و فراشهري در حملات موشكي آسيب‌پذير به نظر مي‌رسد. براي اين منظور، مدل مطلوب آسيب‌پذيري در حملات موشكي بر اساس روش تحليل شبكه‌اي تدوين شده و آسيب‌پذيري محدوده مورد ارزيابي قرار گرفت. پس از انجام تحليل، مشخص شد كه 39٫2 درصد قطعات آسيب‌پذيري متوسط و 42٫3 درصد قطعات آسيب‌پذيري زياد و در مجموع 81٫5 درصد بلوك‌ها آسيب‌پذيري متوسط به بالا دارند كه فرضيه آسيب‌پذير بودن محدوده در حملات موشكي تأييد مي‌شود. در انتها بر اساس روش‌هاي متداول شهرسازي، نسبت به ارائه راهكارهاي مناسب براي كاهش آسيب‌پذيري بافت محدوده مورد مطالعه و ارائه راهكارهاي مناسب جهت تخليه و اسكان در حملات موشكي اقدام شد.