تأثير نگرش والدين در تمايل آنها نسبت به پياده‌روي كودكان در سفرهاي تحصيلي

علي‌رغم مزاياي فراوان پياده‌روي، استفاده‌ي كودكان از آن طي دهه‌هاي اخير كاهش يافته است. مرجع{۱} لذا شناخت عوامل مؤثر در پياده‌روي كودكان به مدرسه بسيار ضروري است. با وجود اين و به خصوص در كشورمان، مطالعات زيادي در زمينه‌ي مذكور صورت نگرفته است. هدف پژوهش حاضر، سنجش تأثير نگرش شامل: نگرش والدين نسبت به شيوه‌ي پياده‌روي و نگرش نسبت به ايمني در كنار متغيرهاي اجتماعي ـ اقتصادي در تمايل والدين نسبت به پياده‌روي كودكان‌شان در سفر به مدرسه است. نمونه‌گيري تصادفي طبقه‌بندي‌شده در سال ۱۳۹۴ در مشهد از طريق توزيع پرسش‌نامه بين دانش‌آموزان ۲۸ مدرسه و تكميل آن توسط والدين صورت گرفته است $r‌m{(N=625)}$. تحليل عاملي اكتشافي و تأييدي براي دسته‌بندي مؤلفه‌هاي نگرش‌ها و مدل‌سازي معادلات ساختاري براساس نگرش‌هاي والدين در كنار متغيرهاي خانوار انجام شد. در تمايل والدين نسبت به پياده‌روي كودكان‌شان، در حالي كه نگرش نسبت به ايمني ترافيك بي‌معني به‌دست آمد، نگرش نسبت به پياده‌روي با ضريب بزرگ (۰٫۳۴) معني‌دار شد. اگرچه ضرايب متغيرهاي خودروي شخصي خانوار، گواهينامه‌ي مادر و پدر، تحصيلات مادر، متوسط درآمد خانوار و فاصله‌ي خانه از مدرسه كوچك به‌دست آمد، اما معني‌دار بودند. يافته‌هاي پژوهش حاضر، پيشنهاد مي‌دهد كه در برنامه‌ريزي مدارس براي كمك به حمل‌ونقل پايدار، تمركز بر بهبود نگرش‌هاي عام و كاربردي والدين نسبت به پياده‌روي راه‌گشاست.