پديد آورندگان :
كردي، محمد رضا دانشگاه تهران - دانشكده تربيت بدني , مطيعي، زهرا دانشگاه تهران - دانشكده تربيت بدني , اميرساسان، رامين دانشگاه تبريز - دانشكده تربيت بدني , لطافت كار، خداداد دانشگاه تهران - دانشكده تربيت بدني
چكيده فارسي :
مقدمه
هدف تحقيق حاضر بررسي تاثير تمرينات هوازي بر پارامترهاي بيوشيميايي زنان مبتلا به سندرم تخمدان پلي كيستيك بود.
مواد و روش ها
جهت اجراي اين تحقيق نيمه تجربي، 24 زن مبتلا به سندرم تخمدان پلي كيستيك به طور تصادفي انتخاب و به دو گروه 12 نفري تقسيم شدند. برنامه تمريني هوازي در طول دوازده هفته بر روي گروه تجربي اجرا شد. داده هاي كلينيكي همچون مورفولوژي تخمدان ها، درصد BF (Body Fat)، WC (Waist Circumferance)، WHR ((Waist to Hip Ratio و سطح هورمون هاي سرم مانند انسولين، آندروستنديون، تستوسترون DHEA-S و SHBG قبل و بعد از اجراي پروتكل تمريني اندازه گيري شد. براي تجزيه و تحليل آماري از آزمون هاي t زوج و مستقل استفاده شد (0/05 ≥ α).
يافته ها
آزمودني هاي تحقيق داراي ميانگين سن 3/77 ± 22/7 سال، قد 5/29 ± 159/87 سانتي متر، وزن 14/12 ± 69/88 كيلوگرم و شاخص توده بدني 5/02 ± 27/53 كيلوگرم بر متر مربع بودند. سه ماه پس از اجراي برنامه تمريني هوازي، كاهش معني داري در اندازه تخمدان (تخمدان راست با 0/001 = P و تخمدان چپ با 0/002 = P)، درصد BF (0/004 = P)، WC (0/002= P)، WHR (01/0 = P)، انسولين ناشتا (0/0004= P) و آندروستنديون (0/01 = P) مشاهده شد. تغيير معني داري در تستوسترون سرم (0/53 = P)، سطوح DHEA-S (0/16 = P) و SHBG يا Hormone Binding Globulin Sex (0/40 = P) يافت نشد.
بحث: از ساز و كارهاي مربوط به كاهش حجم تخمدان مي توان به ايجاد محيط آندوكريني مطلوب به دنبال افزايش SHBG، كاهش آندروژن هاي آزاد و بهبود حساسيت به انسولين اشاره كرد. احتمال مي رود در بيماران مبتلا به سندرم پلي كيستيك، كاهش در حجم تخمدان موجب كاهش آندروستنديون در گردش شده، علائم كلينيكي و پارامترهاي بيوشيميايي را بهبود بخشد
چكيده لاتين :
Introduction: This study aimed at evaluating the effects of aerobic training on clinical symptoms and
biochemical parameters of PCOS women.
Materials and Methods: To conduct this semi-experimental study, 24 PCOS women were randomly
selected and subdivided into two 12-subject groups. The mean age, height, weight and BMI of the subjects
were 22.7± 3.77 yrs, 159.87± 5.29 Cm, 69.88± 14.12 Kg and 27.53± 5.02, respectively. The PCOS-T
(trained) group underwent a 3-month structured aerobic training program (ET) which lasted for 12 weeks,
whereas the PCOS-UnT (untrained) group had not any training. Clinical data (ovarian morphology, BF%,
WC, WHR) and serum hormone levels (insulin, Androstenedione, testosterone, DHEA- S and SHBG)
were evaluated at the onset of study and re-evaluated after 12 weeks. Paired and sample t-tests were used
for statistical analysis (α ≤ 0.05).
Results: At the end of the 3-month ET, PCOS-T showed a significant reduction in ovarian volume (Right
ovarian) (P = 0.001), Left ovarian (P = 0.002), BF% (P = 0.004), WC (P = 0.002), and WHR (P = 0.01).
Fasting insulin (P = 0.0004) and Androtestenedione hormone (P = 0.01) significantly reduced in PCOS-T.
Serum testosterone (P = 0.53), DHEA- S (P = 0.16) and SHBG levels (P = 0.40) remained unchanged in
PCOS-T. After 3 months, subjects in PCOS-UnT group did not show any changes in any of abovementioned
measurements.
Conclusion: The presumable mechanisms thorough which aerobic exercise did affect ovarian size are as
follows: emergence of an endocrine environment following an increase in SHBG, decrease of free
androgen and improvement in insulin sensitivity. The ovarian size changes in PCOS women may decrease
circulating Androtestenedione, which in turn can improve clinical symptoms and biochemical parameters
