مقدماتي درباره حافظه و نقش آن در تفكر طراحي

اين مطالعه بخشي از پژوهش مفصل تري درباره ي «نسبت ميان معمار و تاريخ» است. در مقاله حاضر در جستجوي چگونگي حضور تاريخ در تفكر و ذهن معمار، به دانش پيشيني و از آن طريق به موضوع « حافظه» توجه شده است. انديشيدن به موضوع حافظه در تاريخ تفكر انسان، چه در فلسفه و چه در علم، همواره از طريق مدل يا استعاره بوده است.از اين رو مروري اجمالي بر سير تطور اين مدل ها صورت ميگيرد تا از اين راه، وجوه بيشتري از مفهوم حافظه براي پژوهش ما روشن شود. اينكه حافظه زا به چه معنا و با چه استعاره اي بفهميم، مستقيما بر فهم ما از نسبت حافظه و تفكر طراحي تأثير ميگذارد.استعاره مكاني براي حافظه، آن را به صورت خزانه ي صورت ها و تجارب معمار تلقي ميكند، اما استعاره هاي پويا مانند اسكيما و حافظه سازنده با ويژگي بازسازي و فعاليت كه از آن منظر براي حافظه قائلند، مدلهاي بهتري براي توضيح تفكر طراحي هستند و وجوه تاريكي از مدل تفكر طراحي را روشن ميكنند. بازخواني مدلهاي پوياي حافظه، ميتواند افقهاي جديدي درباره ي نقش دانش پيشيني، خبرگي طراح، تاريخ و زبان در تفكر طراحي بگشايد.