طراحي شهري تاب آور

هدف ازاين مقاله تحقيق براي شناخت ويژگي هاي طراحي شهري تاب آور در برابر سانحه به صورت كلي در قالب ابعاد ماهوي و رويه اي و كيفيت هاي طراحي شهري تاب آور است. سوانح طبيعي همواره چالشي در تحقق توسعه پايدار در جوامع انساني به شمار مي آيند. ايران همواره در معرض سوانح طبيعي مانند زلزله و سيل و ... است، بنا بر اين پرداختن به رويكردهاي نوين مواجهه با سوانح لازم و ضروري مي نمايد. ار آنجا كه در حال حاضر ديدگاه غالب از تمركز صرف بر برنامه هاي كاهش آسيب پذيري و مقاوم سازي در برابر سانحه به افزايش تاب آوري در حوزه طراحي شهري با طرح يك چهارچوب مفهومي بر اساس مدل مكان پايدار، مفاهيم طراحي شهري پايدار را در قالب دو رويكرد عمده تعادلي و غير تعادلي در دو بعد ما هوي و رويه اي تدوين شده است. بر پايه مرور متون و اسناد مرتبط در اين حوزه، ضمن بررسي مفاهيم نظري تاب آوري و طراحي شهري، به ابعاد مختلف آن و نيز طبقه بندي علل و عوامل دخيل در آن، تبيين كيفيت هاي دخيل در طراحي شهري تاب آور در تحقق بعد ماهوي آن، و فرايند تحقق در سايه بعد رويه اي پرداخته ميشود. يافته هاي تحقيق نشان ميدهد كه برخي از كيفيت هاي طراحي شهري در ساخت شهرها و فضاهاي شهري تاب آور از بعد ماهوي و در توجه به فرايند طراحي در تحقق تاب آوري ازبعد رويه اي متاثر است.