داستان حضرت موسي (ع) در سوره طه از منظر نشانه شناسي

داستان‌هاي قرآني به عنوان يكي از بي‌شمار اعجازهاي زباني قرآن‌، به فراخور حال مخاطب در مقاطع مختلف توسط الله جل شأنه روايت شده‌اند. اين راوي توانا هر داستاني را براي منظوري خاص و در جهت هدفي مشخص، ذكر مي‌كند و از مخاطب خود مي‌خواهد كه در آن تدبر كند. ضرورت اين تدبر، عاملي شد تا در اين پژوهش با ديدي نو يعني از ديد علم نشانه‌شناسي به يكي از اين داستان‌ها ـ داستان حضرت موسي (ع) در سورة «طه‌» ـ نگريسته شود. مهمترين يافته‌هاي اين پژوهش كه با روش تحليلي‌ـ‌ توصيفي نگاشته شده بيانگر اين مطلب است كه داستان حضرت موسي (ع) در سورة «طه» اولا، يك داستان روايي است كه تمام عناصر يك داستان را در حد مطلوبي دارد و ثانيا، بخوبي مي‌توان از علم نشانه‌شناسي براي فهم بهتر آن سود جست و نشانه‌هاي اين داستان مثل «النار»، «الصلاة»، «اليم»، «العصا» و «العجل» ـ را كشف و بررسي كرد.