بر بهبود تعاملات اجتماعي و ارتباط كودكان مبتلا به اختلال اوتيسم Son-Rise اثربخشي برنامه

The Effectiveness of Son-Rise Program on Improving Social Interactions and Communication Status among the Children with Autism

مقدمه: اختلال طيف اوتيسم، توانايي فرد براي برقراري ارتباط با ديگران و پاسخ مناسب به محيط بيرون را تحت تأثير قرار مي‌دهد. از جمله رويكردهاي درماني در كودكان مبتلا به اين اختلال، برنامه Son-Rise است. مطالعه حاضر با هدف بررسي اثربخشي برنامه Son-Rise بر بهبود تعاملات اجتماعي و ارتباط كودكان مبتلا به اختلال اوتيسم انجام شد. مواد و روش‌ها: اين پژوهش يك كارآزمايي شبه باليني با طرح پيش‌آزمون و پس‌آزمون همراه با گروه شاهد بود. 30 كودك مبتلا به اختلال اوتيسم با استفاده از روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شدند. كودكان به صورت تصادفي در دو گروه مداخله برنامه فشرده Son-Rise و شاهد (تحت مداخلات توان‌بخشي رايج) قرار گرفتند (در هر گروه 15 كودك). از ويرايش دوم آزمون Gilliam Autism Rating Scale (2-GARS) و مقياس رشد اجتماعي Vineland به عنوان پيش‌آزمون و از آزمون 2-GARS براي ارزيابي مجدد استفاده گرديد. داده‌ها با استفاده از آزمون‌هاي Independent t، Mann-Whitney، Paired t و Wilcoxon مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته‌ها: برنامه Son-Rise در مقايسه با مداخلات توان‌بخشي رايج، سبب بهبود تعامل اجتماعي كودكان مبتلا به اوتيسم شد (001/0 = P). اگرچه تفاوت معني‌داري در مقايسه نتايج ارتباط شركت‌كنندگان در دو گروه مشاهده نگرديد (110/0 = P). نتيجهگيري: مي‌توان نتيجه‌گيري كرد كه برنامه Son-Rise باعث بهبود تعامل اجتماعي كودكان مبتلا به اوتيسم مي‌شود، اما تأثير اين برنامه بر بهبود تعامل اجتماعي اين گروه از كودكان، به بررسي بيشتر و تحقيقات مداخله‌اي تجربي آزمايشي با تعداد بيشتري از كودكان مبتلا به اوتيسم نياز دارد.

Introduction: Autism affects the person's ability to communicate with others, and appropriate response to the outside environment. One of the therapeutic approaches in children with autism is the Son-Rise Program. The aim of this study was to evaluate the effectiveness of the Son-Rise Program on improving social interactions and communication status among the children with autism. Materials and Methods: This was a quasi-experimental study with pretest and posttest design, and a control group. 30 children with autism were selected using convenience sampling method, and were assigned randomly to equal groups of experimental (with intensive Son-Rise Program) and control (with common rehabilitation interventions). The Gilliam Autism Rating Scale (GARS2) and the Vineland Social Maturity Scale (VSMS) were used as pretest for assessment, and Gilliam Autism Rating Scale was use for re-evaluation. Paired and independent t tests were used for statistical analysis. Results: The Son-Rise Program had a significant effect on the social interaction of children with autism compared with common rehabilitation interventions (P = 0.001). In addition, the effect of this approach on communication status in children with autism was not significant compared to the control group (P = 0.110). Conclusion: It can be concluded that Son-Rise Program could improve social interaction in children with autism. However, the influence of this program on communication status among this group of children needs to be assessed more in future interventional clinical trial studies with larger sample sizes