فهم ابعاد عاطفي حياط در خانه هاي سنتي شيراز

فاقد عنوان و چكيده لاتين

مسكن يكي از دغدغه هاي بشري است كه بسياري از صاحب نظران به دنبال وجوه كيفي آن هستند. مفهوم زندگي و مفاهيم مرتبط با آن تا حد زيادي در خانه هاي امروز تغيير يافته و مسكن از جايگاهي اصلي براي تامين بخش عظيمي از نيازهاي مادي و معنوي انسان به يك خوابگاه تبديل شده است . در گذشته در معماري خانه هاي ايران مكان هاي فراواني يافت مي شدند كه آثار روحي مثبتي را براي ساكنانشان به همراه داشتند اما اين تاثيرات روحي تا به امروز بسيار كم مورد بررسي قرار گرفته است. مقاله حاضر تلاش مي كند تا تجربه ي عاطفي حاصل از حياط خانه هاي سنتي شيراز را مورد بررسي قرار دهد. شناخت كالبديِ مكان برآمده از رويكرد گونه شناسانه و گزارش هاي مفهوميِ ساكنان از تجربه ي زيسته در مكان برآمده از نگرش پديدارشناسانه به مكان است، لذا روشِ تحقيق مقاله حاضر تلفيقي از اين دو رويكرد است كه از آن تحت عنوان "پديده شناسي" ياد مي كنيم. اين تحقيق با بررسي كالبد خانه هاي سنتي شيراز و مصاحبه نيمه ساختاري از 20 نفر باشنده ي اين خانه ها صورت گرفته و در نهايت به كشف مفاهيمي از قبيل آرامش، شادي، صفا، شاعرانگي و آزادي در ارتباط با بعد عاطفي حياط به عنوان مكان اصلي در سازماندهي خانه ي يك فرد شيرازي رسيده است.