بررسي رويكردهاي مختلف سازگاري با زمينه جهت تقويت جايگاه زمينه گرايي در فرآيند برنامه دهي معماري

فاقد عنوان و چكيده لاتين

زمينه گرايي و درك پيام آن ضرورتي در فرآيند طراحي پروژه هايي است كه مي خواهند در راستاي توسعه پايدار گام بردارند. گذشته از بعد كالبدي، جنبه هاي متفاوتي در اين حوزه مطرح است كه به منظور اصلاح و بهبود تعامل با بستر لازم است از مرحله اوليه برنامه دهي معماري در مورد تحقق آن ها در پروژه هاي امروزي مطالعه گردد. هدف اصلي پژوهش تلاشي براي شناخت روش ها و چگونگي ايجاد تعاملي هدفمند با زمينه، جهت تبيين جايگاه زمينه گرايي در نظام برنامه دهي معماري است. اين تحقيق بر اساس روش تحليل محتواي كيفي با رويكرد جهت دار انجام شده است. با مطالعه مؤلفه هاي مربوط به زمينه به عنوان واحدهاي سطوح انتزاع و عوامل مطرح در برنامه دهي معماري به عنوان واحدهاي معنا، راهكارهاي ايجاد هماهنگي بين آن ها در نمونه هاي موردي پژوهش با رويكرد جهت دار مورد بررسي قرار گرفته اند. از اين رو نمونه ها از جامعه گسترده اي انتخاب شده اند تا نتايج و معيارهاي به دست آمده جامعيت كافي را دارا باشند. استفاده از تجربيات ساير كشورها، انتخاب استراتژي هاي مناسب را سبب مي شود و خروجي كاربردي از اين تجربيات، ضامن تداوم و استقبال از تكرار آن ها در موارد مشابه است. بر اساس نتايج تحقيق معماري زمينه گرا نه تأكيد بر تقليد دارد و نه مانع نوآوري و خلاقيت است. هدف ايجاد ارتباطي بهتر بين معماري و زمينه است كه جنبه هاي زيبايي شناختي و معنايي در آن اهميت فراوان دارند. براساس مقايسه شاخص ها و حوزه هاي مطرح در بحث زمينه گرايي و مراحل موجود در برنامه دهي معماري، علاوه بر تعريف عميق تر خلاقيت معمارانه، بايد نحوه نگرش معماران، مخاطبان و كارفرمايان به اين حوزه تغيير يابد. الهام از روحيه مكان در كنار توجه به روحيه زمان، توجه به ويژگي هاي جغرافيايي، اقليمي، كالبدي، بصري و اجتماعي بستر، آموزش صحيح معماران و گفتمان معمار، مخاطب و كارفرما از نتايجي است كه بايد در جامعه معاصر ايران، در برنامه دهي معماري همواره مدنظر قرار گيرد تا با حضور آن ها محيط مطلوب در معماري و در مقياس كلان تر از معماري تعريف گردد.