توسعه محيط هاي يادگيري: ارتقاء يادگيري

فاقد عنوان و چكيده لاتين

حقيقت اين است كه آموزش و يادگيري فقط در مدرسه روي نمي دهد. بلكه دانش آموزان، از تعامل با محيط اطراف خود مي آموزند. با قبول ديدگاه اكثر انديشمندان، تعليم و تربيت امري اجتماعي است و بسياري از استعدادهاي انسان و فضايل اخلاقي جز در متن جامعه و روابط متقابل اجتماعي شكوفا نمي شود. از اين رو ارتقاء يادگيري و توسعه محيط يادگيري به تعامل مدرسه و جامعه وابسته مي باشد. در اين راستا مي توان محيط خارج از مدرسه را نيز، جزء لاينفك فضاي آموزشي قلمداد نمود، بنحوي كه موجب توسعه محيط يادگيري دانش آموزان و نيز تعامل مدرسه و جامعه گردد. تعامل مدرسه با جامعه و محيط اطراف آن موضوع مهمي است كه در گذشته وجود داشته و مدارس با مساجد، بازار و محله ها در تعامل بوده است و امروزه چنين تعاملي ناديده گرفته مي شود. در نوشتار حاضر، براي ايجاد تعامل مدرسه و جامعه و ارتقاي يادگيري دانش آموزان و افراد جامعه و توسعه محيط يادگيري، ابتدا با رويكردي تاريخي، به واكاوي مسئله تعامل مدرسه با اجتماع از ديدگاه انديشمندان، و سابقه آن در ايران و ديگر جوامع و معرفي مدارس اجتماعي در آن ها پرداخته مي شود. سپس با رويكرد روانشناختي، با استفاده از روانشناسي «اكولوژيك» و نظريه «باركر»، تأثير محيط و معماري فضاهاي آموزشي بر يادگيري و همچنين تأثير متقابل انسان و محيط از نظر انديشمندان بررسي مي شود. با توجه به اين رويكرد، وضعيت مدارس كنوني و رابطه آن با جامعه، مورد ارزيابي قرار گرفته و در نهايت با تبيين رابطه مدرسه، خانواده و جامعه، چگونگي توسعه محيط هاي يادگيري عنوان مي گردد.