وهابيان و توحيد ربوبي

وهابيان ربوبيت را به گونه‌اي تفسير كرده‌اند كه خالقيت را نيز شامل مي‌شود. بدين جهت توحيد ربوبي را معادل توحيد افعالي و مشتمل بر توحيد در خالقيت دانسته‌اند. اگرچه توحيد ربوبي با توحيد در خالقيت تلازم وجودي دارد، ولي تفسير ربوبيت به خالقيت از نظر لغت و اصطلاح درست نيست. باور ديگر وهابيان در اين باره اين است كه در طول تاريخ بشر، غالب افراد در ربوبيت موحد بودند و انحراف اصلي و رايج آنان در باب عبادت بوده است. بدين جهت معتقدند توحيد ربوبي چندان مورد اهتمام پيامبران الهي نبوده و عمده اهتمام آنان صرف توحيد عبادي شده است. آيات قرآن و گزارش‌هاي تاريخ بر اين عقيده مهر بطلان مي‌زند و بيان مي‌كند كه شرك در ربوبيت همواره در بين بشر رواج داشته و مبارزه با آن مورد اهتمام پيامبران الهي بوده است. آنان اگرچه در زمينه تدبير كلي جهان موحد بودند، ولي در مسائل جزئي مربوط به زندگي مادي يا معنوي خويش گرفتار شرك در ربوبيت بودند.