بررسي شيوع افسردگي و ارتباط آن با عملكرد بهورزان شهرستان لارستان در سال 1388

زمينه و هدف: افسردگي از شايع‌ترين اختلالات خلقي است. يكي از مهم‌ترين عوارض افسردگي، كاهش ميل به كار و فعاليت مي‌باشد. هدف اين مطالعه تعيين شيوع افسردگي در بهورزان شهرستان لارستان و ارتباط آن با عملكرد آنان است. مواد و روش‌ها: اين مطالعه مقطعي بر روي 99 نفر از بهورزان شاغل در خانه‌هاي بهداشت لارستان انجام گرفت كه به صورت آگاهانه در مطالعه شركت كردند. جهت جمع‌آوري اطلاعات از پرسش‌نامه اطلاعات فردي و آزمون سنجش افسردگي بك استفاده گرديد. عملكرد آنان نيز توسط چك ليست تهيه شده توسط كارشناسان بهداشتي سنجيده شد. جهت تجزيه و تحليل اطلاعات از آزمون‌هاي مجذور كاي، من- ‌ويتني، ضريب همبستگي اسپيرمن و رگرسيون خطي استفاده شد. يافته‌ها: شيوع افسردگي در بهورزان 43/43% بود. افسردگي در بهورزان زن و بهورزان مجرد از شيوع بيشتري نسبت به بهورزان مرد و بهورزان متأهل برخوردار بود (05/0 p< ). ميانگين نمره عملكرد در بهورزان افسرده 72/17±21/44 و در ديگر بهورزان 46/17±84/57 بود (05/0 p< ). همچنين تحليل رگرسيون خطي نشان داد كه افسردگي بر عملكرد بهورزان تاثيرگذار است. نتيجه‌گيري: در اين مطالعه مشخص گرديد كه تعداد بسياري از بهورزان علايم افسردگي دارند و اين افسردگي بر عملكرد آنان تأثير منفي گذاشته است و بايستي در جهت برطرف نمودن علايم افسردگي در اين گروه تلاش كرد تا منجر به بهبود عملكرد بهورزان و در نتيجه ارتقاء سلامت جامعه گردد.