تدوين برنامه اجرايي توسعه سيستم‌هاي حمل‌و‌نقل هوشمند جاده‌اي كشور با استفاده از الگوي برنامه‌ريزي راهبردي

در ايران مشكلات ترافيك جاده‌اي به خصوص از نظر تصادفات بسيار نگران‌كننده است. يكي از راه‌حل‌هاي مناسب براي مديريت و كنترل شبكه راههاي برون‌شهري و غلبه بر مشكلات موجود، بكارگيري سيستم‌هاي حمل‌ونقل هوشمند است. تدوين طرح و برنامه راهبردي منسجم در سطح كلان براي توسعه سيستم‌هاي حمل‌ونقل هوشمند امري ضروري است و فقدان آن باعث تكرار سرمايه‌گذاري‌هاي مشترك در زيرساخت‌هاي جامعه، ناهماهنگي و ناسازگاري اين سيستم‌ها با يكديگر مي‌شود و ممكن است مشكلات عديده‌اي را در اتصال زيرسيستم‌ها به يكديگر ايجاد كرده و علاوه بر آن كه مشكلي را از حمل‌ونقل كشور حل نمي‌كند باعث ايجاد معضلات جديد در بهره‌برداري از آنها نيز مي‌شود. در تحقيق حاضر، با استفاده از روش‌شناسي برنامه‌ريزي راهبردي با نگرش پيش‌تدبيري، راهبردهاي توسعه سيستم‌هاي حمل‌ونقل هوشمند تدوين و با استفاده از مدل PIP (علي احمدي، 1382)، طرح اجرايي براي توسعه سيستم‌هاي حمل‌ونقل هوشمند ارايه شده است. براي تدوين راهبردها از ماتريس SWOT (علي احمدي، 1382) استفاده شده است. در ادامه به منظور اولويت‌بندي راهبردها از فنون تصميم‌گيري با معيارهاي چندگانه (AHP) و روش QSPM استفاده شده و نتايج حاصل از آن با استفاده از ضريب رتبه‌اي اسپيرمن مقايسه گرديد. نتايج خاصل از اين تحقيق نشان داد كشور از نظر عوامل داخلي در موقعيت ضعيف و از نظر عوامل خارجي در موقعيت متوسط قرار دارد و توسعه سيستم‌هاي هوشمند در كشور بايد با محوريت افزايش ايمني انجام گردد.