كليدواژه :
مرگ , مرگ تدريجي , خسارت , قاعده فقهي
چكيده فارسي :
افزايش مبتلايان به بيماري‌هاي غير قابل درمان و به تبع آن، مرگ تدريجي از يكسو و لزوم جبران زيان وارده مطابق اصل جبران خسارت و همچنين وجود ابهام در قوانين موجود از سوي ديگر، انديشمندان حقوقي را بر آن داشته تا در اين راستا به حل مسأله بپردازند. از آنجا كه عمده قواعد و قوانين حقوقي كشور ما، مبتني و تنظيم‌شده بر اساس قواعد و مباني فقهي اماميه است و اين قواعد مي‌توانند نسبت به مسائل جديد، راه‌گشا باشند، اين مقاله با استفاده از روش مطالعه توصيفي ـ تحليلي و با هدف تبيين و تحليل قواعد فقهي كه مي‌توانند مبناي مناسبي در زمينه جبران خسارات ناشي از عوامل مرگ تدريجي باشند، به رشته تحرير درآمده است.
برخي قاعده لاضرر را براي اثبات ضمان كافي مي‌دانند، در حالي كه اين قاعده تنها جهت رفع حكم ضرري، تشريع شده است نه اثبات حكم ضمان. قاعده اتلاف و تسبيب به ترتيب در مواردي كه ورود آسيب با واسطه و بدون واسطه باشند، جريان مي‌يابند. برخي قاعده غرور را تنها در صورت عالم‌بودن غار جاري مي‌دانند، در حالي كه اين قاعده در هر دو صورتِ عالم‌بودن و جاهل‌بودن غار جريان دارد. طبق بررسي و مطالعات انجام‌يافته، قواعد اتلاف، تسبيب و غرور در مسأله جبران خسارات ناشي از عوامل مرگ تدريجي نقش مهمي دارند كه مي‌توان با استناد به اين قواعد، اشخاص را در صورتي كه سبب انتقال بيماري به اشخاص ديگر شوند، مسؤول جبران خسارات دانست.
چكيده لاتين :
Increasing the incidence of incurable illnesses, and consequently the gradual death of both, and the need to
compensate for the damage caused by the principle of compensation, as well as ambiguity in existing laws,
on the other hand, have led lawyers to resolve the problem in this regard. Since most of our country's legal
rules and regulations are based on the rules of jurisprudence of the Imamites, these rules can be helpful in
dealing with new problems, This article has been written using a descriptive-analytic study method with the
aim of explaining and analyzing jurisprudential rules that can be used as a basis for compensating for the
consequences of gradual deaths. Some consider the Principe of no harm as sufficient for proving
indemnification, while this rule is set forth only to eliminate the harm, rather than proof of the bail. Rules of
wasting and causation run in cases where damage entry is mediated without mediation. Some believe that the
rule of deception applies only when a person intentionally inflict harm on others; however, this rule applies
in both cases, whether the harm is inflicted intentionally or unintentionally. According to studies, Rules of
wasting, causation and deception in the issue of compensating for the causes of gradual death are important
factors that can be cited by these rules, individuals who are responsible for transmitting disease to other
people, are responsible for the compensation.
