واكاوي نقش خيريه ها در توليد و تداوم فقر زنانه

The role of charities in the production and continuation of women's poverty

اين مقاله در پي بررسي مفهوم زنانه شدن فقر از خلال تجربه هاي مراجعان به خيريه هاي شهر اصفهان و فهم تأثير اينگونه انجمن ها يا سازمان ها در بازتوليد اين مفهوم در جامعه است. با استفاده از نظرية زمينه اي مورد نظر چارمز در روش شناسي كيفي، سعي برآن بوده تحليلي پيرامون اين سؤال به دست آيد كه چگونه خيريه ها در بازتوليد فقر زنانه مؤثرند؟ اطلاعات اين پژوهش، كه از طريق انجام‌دادن 20 مصاحبة عميق با زنان سرپرست خانوار يا زنان نيازمند كمك جوان و تنها كه براي درخواست كمك به خيريه هاي شهر اصفهان مراجعه كرده اند گرد آمده است، در مرحلة اول با رويكردي تفسيرگرايانه از تجارب مراجعة زنان نيازمند كمك به خيريه ها طي سه مرحلة كدگذاري باز، محوري و گزينشيِ روش نظرية زمينه اي، 6 مفهوم اوليه، 2 مقولة مركزي و نهايتاً يك مقولة هست هاي استخراج شد كه مؤيد مقولات عمدة «اصرار بر تسلط اقتصادي» و «ابقاي انفعال اجتماعي» از سوي خيريه ها بر زنان بود. در مرحلة دوم، با نگاه نقادانة فمنيستي برآمده از ديدگاه هاردينگ، هريك از مفاهيم و مقولات به‌طور جداگانه و در تحليلي نهايي بررسي شد. درنهايت، در مدل نظرياي كه برآمده از يافته هاي تحقيق بود، مكانيسم «نابرابري مضاعف» از واكاوي روابط بين مقولات بهدست‌آمده در توضيح سؤال اوليه بهدست آمد. همچنين، بخشي يا هريك از مفاهيم اولية به دست‌آمده در جريان كدگذاريها بهعنوان «متعينهاي زمينهاي، مقوم، پشتيبان و تأثيرگذار» بازشناسايي شدند كه در توليد، تداوم و بازتوليد فقر زنانه از طريق فعاليتهاي مبتني بر خيريه و امور خير نقش دارند. براساس اين پژوهش، ميتوان مدعي شد كه فعاليتهاي مبتني بر كمك رساني در خيريه ها نه تنها بر بنياني مردسالارانه وضع شده اند، بلكه با قراردادن زنان نيازمند كمك در وضعيت نابرابري مضاعف، شرايط فقيرتر‌شدن اين زنان و تداوم چنين وضعيتي و درنهايت بازتوليد فقر در زنان را فراهم ميكنند. در‌واقع، طبق يافته ها ميتوان بدين نظر رسيد كه خيريه ها براي زنان در جامعه طبق الگوي كمك‌رسانيِ فعلي خود، «بازتوليد انقياد» مي كنند.

The purpose of this present study is to analyze subjective meaning of Isfahanian Philanthropists on their indifferences toward health centers for women. These centers have been recently founded by legislation of the council of ministers to investigate the women prone to drug abuse and prostitution (direct or indirect). While these centers demand financial resources, they are rejected or ignored by the philanthropists. Many researchers and officials on this domain believe that financial needs is one important reason that people in need move toward deviations. For this purpose, through qualitative approach and phenomenal methodology the present study is analyzed to gain an emphatic understanding on the participants` attitude taking part in this study. Data have been collected through 10 profound interviews within a seven-level method named Colaizzi. The findings of this research have revealed that not only Isfahanian Philanthropists completely disagreed with the think to help the women dealing with drug and prostitution, but they also attempted to enforce the violence to prevent them from taking responsibility. It can be claimed that they are faced with the thoughts “not having trust to people and officials” and “assigning the responsibility of organizing them to that government” codes. In this approach, “patriarchal attitudes toward hurt women and women in charge of them” is highly obvious. About hostile disagreement, not only we are faced with divesting their responsibilities but also we witnessed violent opinions and ask for enforcing punishment for these women.