توانمندسازي زنان سرپرست خانوار با تأكيد بر برنامه‌هاي چهارم، پنجم و ششم توسعۀ جمهوري اسلامي ايران

Empowering the women headed family with regards to policy making, an emphasis on 4th, 5th and 6th development plans

بررسي سياستهاي برنامة چهارم، پنجم و ششم توسعه در مورد توانمندسازي زنان سرپرست خانوار موضوع اين مقاله است. از زنان مطلقه، بيوه، مجرد خود‌سرپرست و زنان شوهردار، كه به دلايل گوناگون همچون ناتواني شوهر سرپرست خانوارند، ذيل عنوان كلي زنان سرپرست خانوار ياد ميشود. توانمندسازي اين گروه از زنان مستلزم توجه به دو مؤلفة «پيشرفت» و «قدرت و عامليت» زنان در متن سياست گذاري است، لذا مسئلة اصلي پژوهش بررسي شاخصهاي مؤلفه هاي يادشده در برنامه هاي مذكور و ارزيابي مواد قانوني اين برنامه ها در جهت توانمندسازي زنان سرپرست خانوار است. نتايج اين تحقيق، كه به روش تحليل محتواي كيفي جمع آوري شده، نشان ميدهد برنامه هاي توسعه اقدام مؤثري براي افزايش عامليت زنان در ناحية دسترسي به منابع و حضور در شبكه هاي اجتماعي و بازار نداشته و فقط به حمايت هاي اندك مالي و تا حدودي حمايت هاي اجتماعي بسنده كرده است؛ سياستي كه نميتواند به كاهش فقر و بهبود زندگي اين زنان در درازمدت منجر شود.

This article is going to discover and explain the policies of 4th, 5th and 6th development plans on the empowering of the women headed family. Divorced women, widows, single and married women who their husbands are not able to work are meant by the women headed family. To empower this group of women, it is essential to consider two factors: advancement and women’s agency. The main issue is to examine the two factors within development plans for empowering the women headed family. Findings of the research based on qualitative content analysis method show that development plans have not been effective in enhancing women's empowerment in the area of access to resources and presence in social networks and markets. It is only limited to financial support and in some context social support. This kind of policy would not lead to reduction of women poverty in the long run.