تجربيات اساتيد از اولين دوره آموزش غيرحضوري گواهينامه عالي بهداشت كشور در دانشگاه علوم پزشكي كرمان

زمينه و هدف: اولين دوره آموزش غيرحضوري گواهينامه عالي بهداشت در ايران در دانشگاه علوم پزشكي كرمان با پذيرش 30 دانشجو از بهمن 1386 آغاز شد. لازم بود تجربيات اين دوره بررسي و ثبت گردد تا براي تصحيح و برگزاري دوره‌هاي مكاتبه‌اي مشابه در ساير رشته‌ها و در دانشگاه‌هاي ديگر كشور به كار گرفته شود. مواد و روش‌ها: مطالعه حاضر به روش كيفي و فنومنولوژي توصيفي انجام شد. با تمام اساتيد درگير در تدريس مكاتبه‌اي، مصاحبه‌ انجام شد. از سؤالات باز و نيمه‌ساختار يافته استفاده گرديد. اطلاعات كدگذاري و طبقه‌بندي شدند و به روش آناليز موضوعي مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. براي تأييد صحت مطالب از دو نفر از اساتيد شركت‌كننده خواسته شد كه متن نهايي را مطالعه كنند و نظر بدهند. يافته‌ها: اطلاعات در دو حيطه عمده طبقه‌بندي شدند. حيطه اول، نگراني اساتيد در مورد كيفيت آموزش دانشجويان بود. اكثر اساتيد تصور مي‌كردند دانشجويان مكاتبه‌اي، به خوبي دانشجويان حضوري مطالب را نياموخته‌اند، سؤالاتشان بدون جواب مي‌ماند، برطرف كردن اشكالات‌شان دشوار است و دروس‌شان تلمبار مي‌شود. حيطه دوم، مشكلات خود اساتيد بود از جمله اين كه تدريس مكاتبه‌اي به خصوص در دروس فهميدني و عملي مشكل‌تر است، آماده‌سازي مطالب و ارتباط با تلفن و ايميل بيشتر وقت مي‌گيرد و چون با دانشجو ارتباط نزديك ندارند، نمي‌توانند فيدبك سريع از دانشجو بگيرند. ديگر اين كه اساتيد مي‌بايست از قبل توجيه مي‌شدند و زيرساختار تدريس مكاتبه‌اي از جمله ويدئوكنفرانس از قبل فراهم مي‌شد. نتيجه‌گيري: آموزش غيرحضوري در ايران هنوز در مراحل ابتدايي است و براي راه‌اندازي دوره‌هاي موفق بايد برنامه‌ريزي مناسبي صورت گيرد. ايجاد زيرساختار مناسب، توجيه اساتيد و دانشجويان قبل از شروع دوره و تحقيق و ارزشيابي مداوم در مورد كيفيت تدريس، لازم به نظر مي‌رسد.