مقايسه بين تمرينات دويدن به جلو و عقب بر روي آزمون‌هاي عملكردي اندام تحتاني

زمينه و هدف: دويدن، از الگوهاي اساسي حركت است كه باعث بهبود اختلالات عملكردي در اندام تحتاني مي‌گردد . هدف از انجام اين مطالعه، تعيين شيوه مناسب در تمرين دويدن (به جلو و عقب) براي بهبود عملكرد اندام تحتاني بوده است. مواد و روش‌ها: در اين مطالعه مداخله‌اي كه در سال 1388 در سمنان انجام شد، 40 داوطلب دختر سالم با دامنه سني 24-18 سال شركت نمودند. هر داوطلب به صورت تصادفي در يكي از دو گروه (دويدن به جلو يا عقب) قرار گرفت. برنامه مداخله شامل دو شيوه دويدن بود كه در طول يك دوره شش هفته‌اي، سه روز در هفته انجام مي‌شد. براي تعيين شيوه مناسب دويدن، چهار نوع آزمون عملكردي (آزمون‌هاي رومبرگ تعديل شده، پرش عمودي، پرش طول روي يك پا و جهش متوالي روي يك پا) در اندام تحتاني بكار گرفته شد. ارزيابي‌ها به صورت پيش‌آزمون و پس‌آزمون انجام شد. تجزيه و تحليل داده‌ها توسط آزمون‌هاي t زوجي و مستقل انجام گرفت. يافته‌ها: در خلال تمرين دويدن به عقب، تفاوت آماري معني‌داري در پيش‌آزمون و پس‌آزمون، بر روي هر 4 شيوه ارزيابي وجود داشت (05/0 p< ) و اين امر باعث بهبود عملكرد اندام تحتاني شد ولي در خلال دويدن به جلو تفاوت معني‌دار در پيش‌آزمون و پس‌آزمون، تنها بر روي 2 شيوه ارزيابي وجود داشت (05/0 p< ). نتايج حاصل از چهار آزمون نشان داد كه اثر تمرينات دويدن به عقب به طور معني‌داري از دويدن به جلو بيشتر است (05/0 p< ). نتيجه‌گيري: نتايج نشان داد تمرينات دويدن به عقب در مقايسه با تمرينات دويدن به جلو، شيوه مناسب‌تري براي بهبود عملكرد اندام تحتاني مي‌باشد.