سرطان پانكراس: از ژنوم تا درمان هاي نوين

Pancreatic Cancer: From Genome to New Therapies

سرطان پانكراس رتبه چهارم مرگ و ميرهاي ناشي از سرطان را به خود اختصاص داده است. بقاي مبتلايان به آن بسيار پايين بوده و ميزان مرگ و مير آن در مردان بيش تر از زنان مي باشد. عوامل مختلف ارثي و غيرارثي در شكل گيري سرطان پانكراس دخيل هستند كه از جمله عوامل مهم غيرارثي مي توان به سيگار كشيدن اشاره نمود. علاوه بر اين، مشخص شده است كه خطر ابتلا به سرطان پانكراس در بيماران مبتلا به ديابت مليتوس دو برابر افرادي است كه ديابت مليتوس ندارند. از شرايط ارثي نيز مي توان به تغييرات ژنتيكي (فعال شدن آنكوژن ها و غيرفعال شدن ژن هاي سركوبگر تومور) و اپي ژنتيكي (ncRNA) اشاره كرد. جهش در آنكوژن KRAS در 95 درصد مبتلايان به سرطان پانكراس ديده مي شود. علي رغم كاربرد معمول سونوگرافي و نشانگرهاي تومور در تشخيص سرطان پانكراس، اهميت آن ها به عنوان ابزار تشخيصي قدرتمند دچار چالش شده است. نوآوري در استراتژي هاي درماني رايج مثل شيمي درماني و ايمني درماني و نيز ژن درماني بر پايه حامل هاي ژنتيكي ابزار نويد بخشي را براي درمان فراهم كرده است. استفاده از ويروس هاي آنكوليتيك با ويژگي تكثير انتخابي در سلول هاي سرطاني و عوارض جانبي حداقل، چشم انداز جديدي را براي آينده درماني اين سرطان گشوده است. علاوه بر اين، فناوري هاي نوين ويرايش ژني از جمله كريسپر دست ورزي ژنوم سلول هاي سرطاني را در جهت شناسايي و تنظيم مسيرهاي مولكولي دخيل در سرطان پانكراس ممكن كرده است. با توجه به اينكه تغييرات ژنتيكي و اپي ژنتيكي متعدد در بيماري زايي اين سرطان نقش دارد، كنترل همزمان اين مسيرها با روش هاي درماني متعدد مي تواند استراتژي درماني مفيدي براي سرطان پانكراس باشد.

Pancreatic cancer is ranked as the fourth leading cause of cancer related death. The survival rate of patients is very low and the mortality rate in men is higher than that of women. Various hereditary and non- hereditary factors are involved in the formation of pancreatic cancer; one of the important non- hereditary factors is smoking. Besides, it is known that the risk of pancreatic cancer in patients with diabetes mellitus is twice as high as in the non-diabetic population. Hereditary conditions also include genetic (activation of oncogenes and inactivation of tumor suppressor genes) and epigenetic changes (lncRNA). The mutation in KRAS oncogene is observed in 95% of the patients with pancreatic cancer. Despite the common use of ultrasound and tumor markers in diagnosing pancreatic cancer, their importance as powerful diagnostic tools has been challenged. An innovation in common therapeutic strategies such as chemotherapy, immunotherapy, and gene therapy based on genetic vectors has provided a promising tool for treatment. Using oncolytic viruses with selective proliferation in cancer cells and minimal adverse effects has opened a new perspective on the future of treatment of this cancer. In addition, novel technologies in gene editing including CRISPR have allowed the genome manipulation of cancer cells to identify and regulate the molecular pathways involved in pancreatic cancer. Considering that multiple genetic and epigenetic changes play a role in the pathogenesis of this cancer, simultaneous control of these pathways with multiple therapies can be a useful therapeutic strategy for pancreatic cancer.